Het is nu do maart 28, 2024 12:04 pm




Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 47 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende
Rol van Frankrijk in WOII 
Auteur Bericht
Avatar gebruiker
Wilco_Vermeer

Geregistreerd:
zo maart 14, 2004 3:03 pm
Berichten: 11903
Woonplaats: Bemmel
Bericht 
Volgens mij spreken de slagordes van de Franse luchtmacht dit simpelweg tegen. De Fransen hadden hun luchtmacht nog opgesteld volgens de uitgangspunten zoals die in Wo1 waren ingezet, namelijk ter directe ondersteuning van de grondtroepen. Hierdoor waren de diverse eskaders veel te verspreid over het gehele Franse grondgebied, net zoals ze ook hun tanks volgens verouderde tactieken in hadden gezet.

Wat wel gebeurde was dat Frankrijk toen men inzag dat de strijd in het noorden verloren was, men zo veel mogelijk nog inzetbare eskaders terugtrok naar het zuiden om ze zo te kunnen sparen voor de te volgen strijd om de rest van Frankrijk, die door Hitler via het aanvalsplan Fall Rot zou worden ingezet. Tactisch niet eens zo'n verkeerd besluit lijkt mij. De Britten deden immers hetzelfde, die trokken hun gehele BEF luchteenheden (wat er van over was) al snel terug naar Groot-Brittannie, wetend dat ze daar hard nodig zouden zijn.

_________________
"Als de Weg wordt gevolgd, gebruikt men paarden om akkers te ploegen. Als de Weg niet wordt gevolgd, gebruikt men paarden om oorlog te voeren."
(Lao-Tse)


vr aug 12, 2005 10:38 am
Profiel WWW
Grebbeberg.nl
Bericht 
Dat klopt, een groot deel was zuidwaarts gestationeerd. Althans, deels had men dit voor de inval gedaan (tegen een vijandelijke overval) en deels nadat de inval veel vliegvelden onbruikbaar maakte. Voorts waren sommige Franse vliegvelden in gebruik bij de Engelse RAF. Later werden bepaalde eenheden weer naar voren geplaatst, zodat de troepen in het noorden van Belgie en Nederland direct gesteund konden worden. Er is betrekkelijk veel inzet geweest van de L'Armee de l'air boven Brabant en Zeeland. Ze hebben ook nog een aantal Duitse vliegtuigen weten neer te schieten boven Nederlands grondgebied.

Specifiek door Franse toestellen bekende en geregistreerde overwinningen boven Nederlands grondgebied.

Op 11 mei een Do17 bij het dorpje 't Root (Limburg) door een Morane 406
Op 11 mei een He111 bij Woensdrecht door een Morane 406
Op 11 mei een He111 bij Kapelle (Zeeland) door een Potez 631
Op 12 mei 3 He111's bij Hoogerheide en Korteven (NB), allen door Morane 406
Op 13 mei 1 Bf-109 bij Hoeven (NB) na een luchtbotsing met een Morane 406
Op 13 mei 1 Bf-109 bij Etten-Leur (NB) door een Morane 406
Op 14 mei een He111 bij Yerseke (Zeeland) door een onbekende Franse jager
Op 16 mei een Do-17 bij Spui (Zeeland) door een Morane 406


vr aug 12, 2005 12:54 pm
Mario
Bericht 
Mario schreef:
b) bij de Franse legerleiding en politici was waarschijnlijk sprake van arrogantie, hoogmoed, onbekwaamheid en wat je maar wil, maar er waren wel degelijk ook een aantal bekwame hogere officieren (en zeker niet enkel de Gaulle). Enkele ervan waren er zich ook van bewust dat ze onvoldoende of onaangepast materiaal ter beschikking hadden om iets tegen Duitsland uit te richten (ook hier geldt wat ik hierboven typte, als ik tijd heb, zoek ik het even op),



Zo, om bovenstaand citaat te illustreren (wat 1 voorbeeld is uit de waarschijnlijk vele). De vertaling is redelijk vrij, want ik ben op het werk en heb nu weinig te doen, maar echt m'n hoofd ga ik er ook niet over breken, dus soms kunnen er fouten staan of termen die men in Nederland niet gewoon is in een bepaalde context te zien. Excuses daarvoor. Ik ging er oorspronkelijk van uit dat grebbebergs Frans wel goed genoeg zou zijn om er geen vertaling bij te zetten (gezien zijn stellige beweringen, die toch een redelijke kennis van het Frans doen veronderstellen), maar er zijn natuurlijk nog andere lezers. Ik volsta ook met te zeggen dat ik het met hem niet eens ben over een aantal andere zaken die hij aanhaalt, maar die geen directe link hebben met WOII, maar dat valt dus buiten het bestek van dit forum en ik heb geen zin in ruzie. :wink:

O ja, het IXe leger moet ergens in Picardië-Henegouwen(-Namen ?) gelegerd zijn. Ik heb geen kaartje, maar het had de doorbraak bij Sedan moeten stoppen.

Bron : Jean-Robert Gorce, De Sedan à la mer ; mai 1940, la ruée des panzers vers la mer, uit de reeks Historica, nr. 52, juli-augustus-september, Editions Heimdal, Bayeux, 1997 (p.96).

Devant la gravité de la situation, Billotte pense alors, comme bien souvent dans ces cas-là, que le seul moyen de renverser la situation est de changer les responsables. Le 15 mai, à 4 heures du matin, il téléphone au général Georges pour lui proposer de mettre à la tête de la IXe armée le général Giraud qui commande jusqu’alors la VIIe armée et dont il apprécie beaucoup le sang-froid, l’intelligence et surtout le dynamisme.

Georges en réfère immédiatement à Gamelin et le remplacement de Corap est rapidement accepté puis, l’intéressé est averti : « Dans la nuit du 14 au 15 mai, le général Georges me téléphone qu’à son grand regret, il est obligé de me placer sous les ordres du général Giraud, qui va venir prendre le commandement de la IXe armée pour redresser le moral des troupes et la situation. « Lui seul, me dit-il, pourra produire le choc nécessaire pour cela. » Je lui réponds que la situation est plus grave que cela, que le commandement de l’armée n’en est nullement responsable, qu’elle est due à des causes lointaines et profondes que je ne puis dire par téléphone, que d’ailleurs nous ne pouvons être deux à commander l’armée et que je n’ai qu’à rentrer chez moi purement et simplement puisque je suis maintenant dans le cadre de réserve. »

Et Corap sait de quoi il parle lorsqu’il évoque des « causes lointaines et profondes ». N’a-t-il pas plusieurs fois tiré la sonnette d’alarme vis-à-vis du haut commandement pendant l’hiver 1939-40 ? N’a-t-il pas profité de chaque visite d’une autorité, de chaque rapport à ses chefs pour attirer l’attention sur la situation bien précaire de son armée, chargée de défendre un front large et difficile avec des moyens défaillants dans presque tous les domaines ? Mais durant les longs mois de la drôle de guerre, ceux-là même qui le sanctionnent aujourd’hui n’avaient que faire de la « petite » IXe armée, puisqu’ils polarisaient leur attention et leur énergie sur la bataille qu’ils allaient devoir livrer sur les terres de leur « allié » belge avec les Ie et VIIe armées. Engoncés stratégiquement et tactiquement par la manœuvre Dyle, ils n’ont pas su écouter les avertissements de ce général de soixante-deux ans qui ne faisait preuve en la circonstance des plus élémentaire des bons sens… Comme Huntziger l’a fait avec ses commandants d’unité à Sedan, en désignant Corap comme responsable de la déroute de son armée, Gamelin, Georges et Billotte ne font que se donner bonne conscience. Son limogeage leur permet de se déresponsabiliser, aux yeux de l’opinion publique et du gouvernement, d’une défaite qu’ils savent maintenant inéluctable, et qu’ils n’ont ni le courage, ni l’honnêteté d’assumer.



Zoals zo vaak in dergelijke gevallen meent Billotte, geconfronteerd met de ernst van de situatie, dat de enige manier om de situatie om te keren de aanstelling van andere chefs is. Op 15 mei, om 4 uur ’s morgens, telefoneert hij naar generaal Georges om hem voor te stellen generaal Giraud aan het hoofd te plaatsen van het IXe leger. Deze laatste leidde tot dan het VIIe leger en Georges waardeert uitermate diens koelbloedigheid, intelligentie en vooral dynamisme.

Georges wendt zich meteen tot Gamelin en de vervanging van Corap wordt snel aanvaard, waarna de belanghebbende op de hoogte wordt gesteld : “Tijdens de nacht van 14 op 15 mei telefoneert generaal Georges met tot zijn grote spijt omdat hij verplicht is me onder het bevel te plaatsen van generaal Giraud, die de leiding zal overnemen van het IXe leger om het moreel van de troepen op te krikken en de situatie recht te zetten. Hij zegt me dat “Enkel hij de daartoe noodzakelijke schok teweeg kan brengen.” Ik antwoord hem dat de situatie ernstiger is dan dat, dat de bevelvoering van het leger geenszins verantwoordelijk is, dat de situatie veroorzaakt wordt door “oude en dieperliggende oorzaken” die ik niet telefonisch kon meedelen, dat we niet met tweeën een leger kunnen leiden en dat er me niets anders rest dan gewoonweg naar huis te gaan omdat ik nu in het reservekader geplaatst ben.”

En Corap weet waarover hij het heeft als hij verwijst naar “oude en dieperliggende oorzaken”. Immers, heeft hij tijdens de winter van 1939-40 niet regelmatig aan de alarmbel getrokken bij het opperbevel ? Heeft hij niet van elk bezoek van een overheid of bij elk verslag aan zijn meerderen geprofiteerd van de gelegenheid om de aandacht te vestigen op de precaire situatie van zijn leger, dat belast was met de verdediging van een breed en moeilijk front met op praktisch elk vlak ontoereikende middelen ? Maar tijdens de lange maanden van de “drôle de guerre”, interesseerde het “kleine” IXe net diegenen niet die hem nu sanctioneren, omdat ze hun aandacht en energie toespitsten op de slag die ze met de Ie en VIIe legers zouden moeten leveren op het grondgebied van hun “bondgenoot” België. Strategisch en tactisch helemaal geobsedeerd door het Dijlemanoeuvre, konden ze niet luisteren naar de waarschuwingen van deze 62-jarige generaal die in de gegeven omstandigheden enkel blijk gaf van elementair gezond verstand… Net zoals Huntziger met zijn eenheidscommandanten bij Sedan, stellen Gamelin, Georges en Billotte enkel hun geweten gerust door Corap aan te wijzen als de schuldige voor de ondergang van zijn leger. Door zijn ontslag kunnen ze de verantwoordelijkheid voor een voor hen ook zichtbaar onafwendbare nederlaag afwentelen. Iets waar ze voor het publiek en de regering zelf de moed noch de eerlijkheid voor hebben om die op zich te nemen.


vr aug 12, 2005 2:36 pm
Grebbeberg.nl
Bericht 
Mario, ik begrijp niet zo goed dat je met deze korte bloemlezing mijn argumenten bestrijd dat het Franse leger door zijn houding juist een grote bijdrage leverde aan de uiteindelijke deceptie van snel verlies?! Je schetst namelijk een (klein) deel van de enorme bevelhebbers problematiek die Frankrijk parten speelde. Officieren lagen rollebollend over de vloer, hun persoonlijke prestige overheersde en daardoor was de commandovoering beroerd.

Overigens bestrijd ik dat de Fransen onvoldoende geschikt materieel hadden. Het Franse leger was beduidend sterker dan het Duitse. Men had alleen de middelen verkeerd verdeeld en gebruikte ze vaak ook nog eens verkeerd. Alleen de Luftwaffe was sterker in aantal en kwaliteit, maar zowel het leger als zijn uitrusting was superieur aan die van de Duitsers. Een veelvoud aan zwaardere tanks, een veelvoud aan lichte tanks. Artillerie was ook sterker bij de Fransen. Manschappen idem dito.

Het Franse 2e en 9e Leger waren kwalitatief mindere legers. De beste legers werden Belgie ingestuurd. Men verwachtte geen Duitse verschijning voor Sedan en richting Namen. Men wist wel dat de Ardennen te doortrekken waren door pantsertroepen, maar verwachtten absoluut niet dat 7 pantserdivisies en 3 gemotoriseerde divisies hier ineens tegenover deze twee legers zouden komen staan. Noordelijker verwachtte men wel sterke Duitse troepen, en daarom was het Franse 1e leger noordelijker (rond Wavre) gestuurd. De zware taak van de verdediging van het noorden bij Antwerpen was opgedragen aan het beste Franse Leger met de beste commandant, het 7e Leger onder Giraud.

Overigens komt de bewering dat er bij de Fransen geen bekwame officieren waren niet bij mij vandaan. Feit is wel dat het merendeel van de Franse generaals enorm conservatief was. Niet in de laatste plaats door de stoffige Gamelin - iets wat met diens opvolger Petain overigens niet zou verbeteren.

Ik begrijp overigens niet zo goed waarom je uit alle macht wilt ontkrachten dat de Fransen opzichtig faalden in mei en juni 1940. Dat is niet mijn uitvinding, maar een zeer algemeen gedragen conclusie. Frankrijk werd vooroorlogs gezien als het militair sterkste land in Europa. Zelfs de Duitsers hadden immens ontzag voor de potentiele slagkracht van dit leger, het enige niet totaal verwaarloosde leger in Europa. Ook tot Duitslands verbazing was de gemiddelde Franse soldaat niet "Kampf fahig". Ik wil erop wijzen dat de Duitsers een veelvoud aan verliezen hadden ingecalculeerd - in dezelfde periode als waarin men de strijd besliste. De verliezen in Nederland en Belgie vielen ze behoorlijk tegen, maar die in Frankrijk vielen een veelvoud mee. De enorme angst bij de Duitse legertop voor de krachtmeting met Frankrijk bleek ongegrond. Jij (Mario) doet steeds net alsof ik dat afgelopen week even tussen de washandjes door bedacht heb! Met mij hoef je het niet eens te zijn, maar neem dan de handschoen op tegen de gerenomeerde historici in de wereld die hetzelfde menen. Ik zou dat moedig vinden.


vr aug 12, 2005 3:55 pm
Mario
Bericht 
Ik bestrijdt hier niets Grebbeberg, ik wou gewoon illustreren dat een aantal Franse generaals wel oog voor de realiteit hadden, da's alles. Het waren niet allemaal klungelaars. Ik wou louter een bijdrage leveren voor de discussie, maar heb de indruk dat ik verkeerd begrepen ben. Ik wil met mijn vorige post niets afdoen van wat jij hier eerder hebt gepost, tenzij misschien (maar dat was een interpretatie van mijnentwege) dat de voltallige Franse legertop uit oenen bestond en eventueel dat de Britten niets te verwijten viel in heel de campagne (maar nogmaals, dat maakte ik op uit je post, ik weet niet of je dat wel degelijk zo bedoelde).
Afgaand op dit voorbeeld lijkt het opperbevel meer in fout te zijn gegaan dan de generaals op het terrein.

Het Franse leger op zich was groter dan het Duitse en ze hadden ook een aantal uitstekende wapens, maar ofwel onvoldoende (die Dewoitine-jager bijvoorbeeld) ofwel verkeerd gebruikt.

Voor de rest ben ik het inderdaad niet met je eens wat betreft je mening over de Navo, Irak en dergelijke, maar zoals ik reeds aangaf, wil ik daarover hier niet in discussie treden. :wink:


vr aug 12, 2005 5:26 pm
Grebbeberg.nl
Bericht 
Mario schreef:
Ik bestrijdt hier niets Grebbeberg, ik wou gewoon illustreren dat een aantal Franse generaals wel oog voor de realiteit hadden, da's alles. Het waren niet allemaal klungelaars. Ik wou louter een bijdrage leveren voor de discussie, maar heb de indruk dat ik verkeerd begrepen ben. Ik wil met mijn vorige post niets afdoen van wat jij hier eerder hebt gepost, tenzij misschien (maar dat was een interpretatie van mijnentwege) dat de voltallige Franse legertop uit oenen bestond en eventueel dat de Britten niets te verwijten viel in heel de campagne (maar nogmaals, dat maakte ik op uit je post, ik weet niet of je dat wel degelijk zo bedoelde).
Afgaand op dit voorbeeld lijkt het opperbevel meer in fout te zijn gegaan dan de generaals op het terrein.

Het Franse leger op zich was groter dan het Duitse en ze hadden ook een aantal uitstekende wapens, maar ofwel onvoldoende (die Dewoitine-jager bijvoorbeeld) ofwel verkeerd gebruikt.

Voor de rest ben ik het inderdaad niet met je eens wat betreft je mening over de Navo, Irak en dergelijke, maar zoals ik reeds aangaf, wil ik daarover hier niet in discussie treden. :wink:


Mario, het naoorlogse is inderdaad niet in discussie op dit forum dus we zullen dit inderdaad maar respecteren.

Ik durf te stellen dat vrijwel alle hogere legeraanvoerders van de Westerse geallieerden in mei 1940 van de verkeerde of liever te ouderwetse snit waren. Dat geldt de facto ook voor de Britten, Belgen en Nederlanders. Van de Fransen is echter de complete chaos in opperbevel EN veldbevel bekend. Giraud is een heel schaarse uitzondering, maar hij werd dan ook al vooroorlogs gezien als een bijzonder strategisch en tactisch talent. Voor de rediing van Sedan kwam hij echter ruimsschoots te laat.

Ik wil overigens niets afdoen aan de enkele uitzonderingen die er waren onder de generaals van de diverse geallieerden. Niets kan gegeneraliseerd [mooie woordspeling in casu] worden zonder nuances aan te brengen. Voor het Nederlandse leger gold dat de Franse school DE doctrine was. Dat die school bijzonder stoffig was bleek dramatisch genoeg pas op 10 mei. We werden er allemaal slachtoffer van, en het is wellicht maar de vraag of dit nou volledig verwijtbaar was aan alle betrokkenen. Wel is het een feit dat de Fransen weinig ophadden met Clausewitz en zich dus ook weinig eigen maakten van diens toonaangevende militaire doctrine. De Duitsers wisten echter deze meesterstrateeg uit de 19de eeuw op waarde te schatten en de moderne wapens een uitmuntende plaats te geven binnen die strategie. We kunnen ons daadwerkelijk afvragen hoe het toch kan dat we met zijn allen zo hebben liggen slapen in het interbellum. Mijn verklaring [plagiaat] is dat de euforie van de overwinning in WOI, die onterecht door de Fransen werd geclaimd, de evidente aandacht legde bij de vermeend superieure Franse denkwijze. Dat dit volkomen onterecht was bleek al tijdens WOI, maar helaas nog veel duidelijker in WOII.


vr aug 12, 2005 5:57 pm
druidebaron
Bericht 
Wie graag een geluid tegen dit 'Frog bashing' wil horen :wink: , kan ik deze column aanbevelen.


vr aug 12, 2005 8:50 pm
Grebbeberg.nl
Bericht 
druidebaron schreef:
Wie graag een geluid tegen dit 'Frog bashing' wil horen :wink: , kan ik deze column aanbevelen.


Nee, dat zijn inderdaad nog eens zinnige teksten! Het is volkomen onzin te spreken van anti-Frans gereutel of woorden van die strekking. Het valt me steeds meer op dat de meeste mensen op argumenten hier alleen maar afhaken. Iedereen gelooft maar wat hij wil. Het kan mij niet zoveel schelen.


vr aug 12, 2005 8:53 pm
druidebaron
Bericht 
Nou, nou, rustig maar. Zoals ik met de smiley al trachtte aan te geven, moet het geschrevene met een korreltje zout worden genomen. Ik probeer hier verder geen argumenten aan te dragen.


vr aug 12, 2005 9:10 pm
Mario
Bericht 
Mario schreef:
Ik vind dit wel een interessante discussie, want zo kan ik nog wat leren over deze veldtocht (ik wist niet eens dat er Franse beschuldigingen waren geuit t.o.v. België...). Onlangs heb ik er een boekje over gelezen : De Sédan à la mer ; la ruée des panzers vers la mer, van Historica.

Dat heeft me wat geholpen mijn beeld bij te stellen over de Franse houding :
a) rond de aanval van de Gaulle is een hele mythe geweven. In het logboek van de betrokken Duitse divisies wordt dat eerder als een schermutseling beschreven. Ik zal de passage in kwestie opzoeken als ik wat tijd heb,

Heeft het nog zin/nut dat ik hier ivm a) nog een hele lap tekst typ èn vertaal ? Voor mij is het geen probleem, maar als het opnieuw als een provocatie wordt ervaren of als weinig interessant of relevant, laat ik het liever achterwege.
Van mij hoeft men hier geen nieuwe, revolutionaire inzichten te verwachten, ik wou gewoon bijleren en illustreren adhv een tekst die ik gelezen had.


za aug 13, 2005 10:35 am
Grebbeberg.nl
Bericht 
Mario, ga vooral je gang. En probeer je cynisme nou maar achterwege te laten. Je bent zelf een discussie begonnen. Als je dan geantwoord wordt, moet je niet zeuren. Wie geschoren wordt moet stil zitten.


za aug 13, 2005 11:40 am
Barry

Geregistreerd:
zo maart 28, 2004 10:43 pm
Berichten: 5378
Bericht 
Mario schreef:
Mario schreef:
Dat heeft me wat geholpen mijn beeld bij te stellen over de Franse houding :
a) rond de aanval van de Gaulle is een hele mythe geweven. In het logboek van de betrokken Duitse divisies wordt dat eerder als een schermutseling beschreven. Ik zal de passage in kwestie opzoeken als ik wat tijd heb,

Heeft het nog zin/nut dat ik hier ivm a) nog een hele lap tekst typ èn vertaal ?

Wat mij betreft graag, blijft voor mij toch een onderbelicht deel van de westveldtocht en het lijkt me zeer interesssant om hier iets over te lezen...

@grebbeberg.nl, of iemand zeurt of niet zeurt mag de persoon in kwestie op dit Forum nog altijd zelf bepalen.


za aug 13, 2005 1:18 pm
Profiel
Grebbeberg.nl
Bericht 
Vanzelfsprekend. Ik mag er ook wat van zeggen!


za aug 13, 2005 1:21 pm
Mario
Bericht 
Ik wou niet zeuren hoor. Ik zit hier gewoon met twee jonge kindjes en m'n tijd is dus nogal beperkt. Vandaar dat ik wou weten of het iemand interesseerde of niet, want in het laatste geval liet ik het gewoon vallen. Nu is de ene weg met zijn mama om kleedjes te kopen en slaapt de andere. Ben er dus mee bezig, maar of het nog voor vandaag zal zijn...


za aug 13, 2005 1:55 pm
Mario
Bericht 
Hier ben ik dan eindelijk met het stukje i.v.m. de Gaulle.
Opmerkingen (zowel inhoudelijk als wat betreft de vertaling) zijn steeds welkom.
De bron is dezelfde als hierboven, enkel de pagina's verschillen : 114 en 115.
D.C.R. = Division Cuirassé de Reserve = Reservepantserdivisie
B.C.C. = ?

Misschien een woordje over de context : de Gaulle heeft nog maar pas het bevel gekregen over de 4de Franse pantserdivisie en krijgt nu de kans om zijn theorieën in de praktijk te brengen. Hij heeft als opdracht van generaal Doumenc om de vijand af te stoppen, zodat het VIde leger van Touchon een defensief front langs de Aisne en de Ailette kan vormen en zo de weg naar Parijs versperren.


Tout au long de la nuit, des éléments de la Wehrmacht viennent tester ce nouvel adversaire, mais aucun d’eux ne réussit à s’infiltrer à l’intérieur des lignes françaises.

L’accrochage le plus violent se produit le 17, peu avant l’aube. Un convoi composé d’une trentaine de camions, d’éléments à moto et de deux canons de 77 mm tractés, arrive à proximité de Chivres, par la route de Montcornet. Immédiatement pris sous le feu des chars français, les Allemands n’ont pas le temps de mettre leurs canons en batterie et, bientôt, de nombreux véhicules sont en feu. Surviennent alors les B1bis français du 46e B.C.C. en route pour attaquer Montcornet. Ils dispersent rapidement les derniers éléments ennemis qui se replient en désordre vers le nord-est. Les Allemands laissent derrière eux vingt-trois morts et trente-trois prisonniers.

L’attaque française débute le 17 mai à 4 heures 15.
[…]
Au-delà de Chivres, les premières véritables rencontres sérieuses avec l’ennemi se produisent.
[…]
Pour la 8e demi-brigade, la progression est plus rapide et les premiers R35 se présentent devant Montcornet en fin de matinée. La 2e compagnie du 24e B.C.C. entre dans le village de Lislet, tandis que la 3e compagnie attaque Montcornet. Elles se heurtent à une vive opposition et sont rapidement la cible de nombreux canons antichars. A Lislet, les Français ont fort à faire avec six panzers qui sont là, par hasard, sortant de réparation et sur le point de rejoindre le gros de leur unité.

Les hommes du colonel de Gaulle s’approchent dangereusement du P.C. de la 1. Pz. Div. installé à Lislet. Le général Kirchner, qui commande la division, a été blessé le 15 mai par un camion qui lui a roulé sur la jambe pendant qu’il dormait. Refusant de donner son commandement, il gère la situation depuis une civière et transmet ses ordres par l’intermédiaire de ses deux officiers d’état-major, Wench et Kielmansegg. Ce dernier se rendit précipitamment à Soize pour avertir Guderian de l’attaque des Français.

Dans Montcornet et Lislet, la bataille fait rage. Plusieurs chars français sont mis hors de combat par les canons de la Flak, mais un certain nombre parvient à s’infiltrer sur les arrières de la 1. Pz. Div. De part et d’autre du bourg, ils assènent des coups sévères aux colonnes allemandes qui tentent de repousser comme elles le peuvent les assauts français.

Vers 15 heures, à court de carburant, les R35 sont obligés de se replier vers Boncourt, laissant sept des leurs derrière eux.

Pendant ce temps, les premiers fantassins du 4e B.C.P. arrivent enfin et sont immédiatement engagés pour réduire les poches de résistance qui subsistent encore aux alentours de Chivres.

A 16 heures, les B1bis et les D2, qui ont enfin terminé leur ravitaillement, repartent à l’assaut en direction de Montcornet. Après avoir bouscoulé quelques panzers legers, ils sont victimes d’une erreur d’orientation, imputable certainement au fait que les chefs de chars n’ont pas été dotés de cartes suffisamment précises. Arrivé vers Clermont-les-Fermes, le 46e B.C.C. confond le clocher de la Ville-aux-Dames et celui de Montcornet. A l’entrée de ce village, les 1Bbis se font prendre sous le feu d’une batterie de Flak, équipée de 4 canons de 88 mm et de deux pièces de 20 mm, que les Allemands ont dépêché en protection vers le sud à l’issue de la première attaque française. Les artilleurs de la Luftwaffe réussissent à détruire quatre chars, mais, fort heureusement, les blindages français résistent de façon correcte aux obus ennemis. Vers 18 heures 30, l’essence se fait de nouveau rare dans les réservoirs et les chars lourds de la 4e D.C.R. sont obligés d’interrompre le combat. De toute façon, ne disposant d’aucun support d’infanterie, il leur est difficile d’exploiter le maigre avantage qu’ils sont parvenus à conquérir.

Durant le repli, les Stukas de la Luftwaffe interviennent et parviennent à détruire trois chars français : deux B1bis et un D2.

La bataille de Montcornet est terminée. […]

Quelles conclusions peut-on tirer de cet affrontement du 17 mai ?

Sans vouloir minimiser les mérites du colonel de Gaulle, on peut affirmer que son action n’a en rien entravé la marche des Panzerdivisionen de la Wehrmacht vers l’ouest.

Les documents allemands le prouvent, et notamment l’étude très poussée du professeur Hans Umbriet du Militärgeschichtliches Forschungsamt de Freiburg-im-Bresgau, la journée du 17 mai a été considérée par les troupes de Guderian comme une journée de repos. Nulle part il n’est fait état d’un quelconque affolement provoqué par l’attaque française.

En fait, au moment où les chars de de Gaulle atteignent Montcornet, le P.C. du général Kirchner y est encore, mais les gros de la 1. Pz. Div. ont déjà dépassé l’agglomération, puisque son Aufklärungsabteilung aborde la coupure de l’Oise. Pour ce qui concerne la 10. Pz. Div., elle a été mise en route , nous le savons, dans la nuit du 16 au 17, depuis la région de Stonne, et aucun élément significatif de cette unité n’est encore à Montcornet. L’attaque de la 4e D.C.R. est donc dirigée contre une zone pratiquement dénuée de troupes combattantes et la valeur opérationnelle de la manoeuvre française est quasiment nulle.

De plus, si les pertes en vies humaines ont été sensiblement plus plus importantes du côté allemand, il n’en va pas de même pour ce qui concerne le matériel : le 46e B.C.C. a perdu le tiers de ses B1bis et au total, 23 des 85 chars engagés durant la journée sont hors d’état de combattre au soir du 17 mai. Dans le camp adverse, par contre, on a laissé aux canons de Pak et de Flak le soin de repousser l’ennemi, préservant ainsi les panzers pour la mission essentielle de cette campagne : la poursuite du « Sichelschnitt ».

Après la guerre, von Kleist déclarera au sujet de l’attaque de Montcornet : « elle ne constitua pas pour nous le danger que des récits ultérieurs ont suggéré. Guderian régla l’affaire sans m’en parler. Je n’en fus informé que le lendemain ».

Même s’il faut reconnaître à de Gaulle le mérite d’avoir tenté, avec peu de moyens, une action courageuse et qui ne manque pas de panache, il est nécessaire de replacer les choses à leur juste valeur et d’admettre que cette journée du 17 mai n’aurait jamais dû occuper, dans la mythologie gaulliste, la place privilégiée qui est la sienne. Mais n’est-ce pas le principal acteur qui l’a voulu ainsi, puisque après avoir lâché amèrement au soir du 17 mai : « Vous réussissez, vous êtes un héros ; vous ratez, vous êtes un couillon », il fit, un peu moins d’un an plus tard, à Londres, l’affirmation suivante : « je connais une certaine division cuirassée, improvisée en plein combat, qui infligea aux Allemands le même traitement que leurs onze Panzerdivisionen nous infligèrent »… Je laisserai au lecteur le soin d’analyser le portée de ces deux assertions énoncées, l’une dans le feu de l’action et avec la rigueur du militaire, l’autre avec le recul du temps et la hauteur de l’homme d’état qui veut avant tout préparer la place qu’il doit occuper dans l’Histoire.



De hele nacht komen elementen van de Wehrmacht deze nieuwe tegenstander testen, maar geen enkele kan doordringen in de Franse linies.

De hevigste confrontatie doet zich de 17de voor, iets voor zonsopgang. Een konvooi van een 30-tal vrachtwagens, met motorfietsen en twee getrokken kanonnen van 77 mm komt via de weg van Montcornet aan nabij Chivres. Het wordt meteen onder vuur genomen door de Franse tanks, zodat de Duitsers niet de tijd krijgen om hun kanonnen op te stellen en al snel staan talrijke voertuigen in brand. Dan verschijnen plots de Franse B1bis-tanks van de 46ste B.C.C. die op weg waren om Montcornet aan te vallen. Ze jagen snel de laatste vijandelijke eenheden uit elkaar, waarna deze zich wanordelijk in noordoostelijke richting terugtrekken. De Duitsers laten drieëntwintig doden en drieëndertig gevangenen achter.

De Franse aanval begint op 17 mei om 4u15.
[…]
Voorbij Chivres doen zich de eerste echte schermutselingen met de vijand voor.
[…]
De 8ste halve brigade vordert sneller en de eerste R35’s bereiken tegen het einde van de voormiddag Montcornet. De 2de compagnie van de 24ste B.C.C. dringt het dorp Lislet binnen, terwijl de 3de compagnie Montcornet aanvalt. Ze stoten op hevige weerstand en vormen al snel het doelwit van verschillende stukken antitankgeschut. In Lislet hebben de Fransen een zware dobber aan 6 daar toevallig aanwezige panzers nadat ze hersteld waren en op het punt stonden zich bij de hoofdmacht van hun eenheid te voegen.

De manschappen van kolonel de Gaulle komen gevaarlijk dichtbij het hoofdkwartier van de 1. Pz. Div., dat zich in Lislet bevindt. De bevelhebber van de divisie, generaal Kirchner, raakte op 15 mei gewond door een vrachtwagen die over zijn been reed terwijl hij sliep. Hij weigert het bevel over te dragen en biedt vanop een berrie het hoofd aan de situatie. Hij geeft zijn bevelen door via zijn twee stafofficieren Wench en Kielmansegg. Deze laatste moet zich naar Soize reppen om Guderian op de hoogte te brengen van de Franse aanval.

In Montcornet en Lislet is de veldslag in volle gang. Verschillende Franse tanks worden uitgeschakeld door de kanonnen van de Flak, maar een aantal kan toch infiltreren in de achterhoede van de 1. Pz. Div. Aan beide kanten van het gehucht brengen ze de Duitse colonnes die naar best vermogen de Franse aanvallen trachten af te slaan, zware verliezen toe.

Tegen 15 uur moeten de R35’s wegens brandstoftekort terugplooien in de richting van Boncourt, waarbij ze zeven tanks moeten achterlaten.

Intussen arriveren eindelijk de eerste infanteriesoldaten van de 4de B.C.P. om de overblijvende weerstandsnesten rond Chivres op te ruimen.

Nadat ze bevoorraad zijn, vallen de B1bis- en D2-tanks om 16 uur opnieuw aan in de richting van Montcornet. Nadat ze enkele lichte tanks hebben overrompeld maken ze een oriëntatiefout, die ongetwijfeld te wijten is aan het feit dat de tankcommandanten niet beschikten over voldoende precieze kaarten. Als ze aankomen bij Clermons-les-Fermes, verwart de 4de B.C.P. de klokkentoren van Ville-aux-Dames met die van Montcornet. Aan de rand van het dorp worden de B1bis onder vuur genomen door een flakbatterij bestaande uit vier kanonnen van 88 mm en twee van 20 mm, die de Duitsers haastig naar het zuiden verplaatst hebben na de eerste Franse aanval. De artilleristen van de Luftwaffe kunnen 4 tanks vernietigen, maar gelukkig beschermde het pantser van de Franse tanks afdoende tegen de vijandelijke obussen. Tegen 18u30 raakt de benzine alweer op en de zware tanks van de 4de D.C.R. moeten het gevecht afbreken. Zonder enige infanteriesteun was het trouwens haast onbegonnen werk om het geboekte resultaat/voordeel uit te buiten.

Tijdens de terugtocht vernietigen de Stukas van de Luftwaffe nog 3 Franse tanks : twee B1bis en een D2.

De slag om Montcornet is voorbij. […]

Welke conclusies kan men trekken uit deze confrontatie van 17 mei ?

Zonder de verdiensten van kolonel de Gaulle te willen minimaliseren, kan men toch stellen dat zijn actie geenszins de opmars van de Panzerdivisionen naar het westen heeft belemmerd.

De Duitse documenten tonen het aan en met name de bijzonder gedetailleerde studie van professor Hans Umbriet van het Militärgeschichtliches Forschungsamt van Freiburg-im-Bresgau. 17 mei werd door de troepen van Guderian als een rustdag beschouwd. Nergens wordt melding gemaakt van wat voor panieksituatie ook die door de Franse aanval zou zijn veroorzaakt.

In werkelijkheid bevindt het hoofdkwartier van generaal Kirchner zich nog in Montcornet op het moment dat de tanks van de Gaulle de stad bereiken., maar eigenlijk is het merendeel van de 1. Pz. Div. de agglomeratie reeds voorbij getrokken, aangezien haar Aufklärungsabteilung de natuulijke hindernis de Oise bereikt. Wat de 10. Pz. Div. betreft, weten we dat ze tijdens de nacht van 16 op 17 mei vertrokken is vanuit de streek van de Stonne en dat geen enkele noemenswaardige element van deze eenheid nog in Montcornet is. De aanval van de 4de D.C.R. is bijgevolg gericht tegen een zone met bijna geen gevechtstroepen en de operationele waarde ervan is haast nihil.

Bovendien mogen de menselijke verliezen langs Duitse kant dan al gevoelig hoger zijn geweest, qua materiële verliezen is het een heel ander verhaal : de 46ste B.C.C. verloor een derde van zijn B1bis-tanks en in totaal waren tegen de avond van de 17de mei 23 van de 85 in de strijd geworpen tanks buiten gevecht gesteld. De tegenstander daarentegen liet het over aan de Pak- en Flak-kanonnen om de vijand terug te slaan, waardoor de panzers konden worden gespaard voor de belangrijkste opdracht van deze campagne : de voortzetting van de « Sichelschnitt » [sikkelbeweging].

Na de oorlog zal von Kleist over de aanval van Montcornet verklaren dat « ze voor ons niet zo gevaarlijk leek als wat de verhalen achteraf deden uitschijnen. Guderian heeft de hele zaak zelf geregeld zonder me erover te spreken. Ik ben pas de dag nadien op de hoogte gebracht ».

Ook al moet de verdienste van de Gaulle worden erkend dat hij met weinig middelen een moedige en een niet van enige panache verstoken actie ondernomen heeft, toch is het nodig de zaken op hun juiste waarde te beoordelen en toe te geven dat de 17de mei nooit de bekende bevoorrechte plaats had mogen innemen in de de Gaulle-mythologie. Maar is het niet precies de hoofdrolspeler die dit zo heeft gewild, aangezien hij, na eerst op 17 mei ‘s avonds bitter te hebben opgemerkt dat « als je wint je een held bent, als je verliest een sul », nog geen jaar later te Londen het volgende beweert : « ik ken een in volle strijd samengeraapte pantserdivisie die de Duitsers dezelfde behandeling gaf als hun elf Panzerdivisionen voor ons in petto hadden »… Ik laat de lezer een oordeel vellen over de draagwijdte van deze uitspraken, een in volle actie en met de hardheid eigen aan een militair, de andere nadat heel wat tijd verstreken is en met de hooghartigheid/verhevenheid [beide betekenissen kunnen hier worden gebruikt, zowel de pejoratieve als de positieve ; ik weet niet wat de auteur precies bedoelde] van de staatsman die in de eerste plaats zijn rechtmatige [nvdr. volgens de Gaulle zelf] plaats in de Geschiedenis wil opeisen.


wo aug 17, 2005 11:40 am
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 47 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 25 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Alle rechten voorbehouden © STIWOT 2000-2012. Privacyverklaring, cookies en disclaimer.

Powered by phpBB © phpBB Group