Ik heb dit topic aangemaakt omdat ik wil weten of er nog veel/weinig overlevenden van WO2 zijn, die WO2 ook écht bewust meegemaakt hebben (dus niet als 5 of 6 jarige die niets of weinig herinneren, maar die alles nog goed herinneren) en dan gaat het vooral om de militairen.

WO2 eindigde in 1945. Dat is al ruim 63 a 64 jaar geleden.
Het gaat mij vooral om de overlevenden soldaten, de jongste soldaten zullen wel rond de 16 jaar geweest zijn (uitzondering van Hitlerjugend).
Dus de jongste overlevenden soldaten van WO2 zullen ongeveer 78 / 80 jaar oud zijn.
Wie weet hoeveel echte WO2 veteranen er nog in leven zijn?
Aangezien de jongste soldaten al aan de 80 zitten, denk ik dat binnen een jaar of 30 alle WO2 veteranen dood zijn...
En hoe denken jullie hierover? Zal WO2 met het jaar minder gaan boeien omdat er steeds meer veteranen er overlijden?
Ik ben daar in ieder geval wel bang voor. Vooral omdat ik een paar weken geleden hoorde, dat de laatste Italiaanse WO1 veteraan overleden was.

Weten jullie meer van dit onderwerp af? Want ik wil op mijn 50e (over 35 jaar) dat er nog steeds getuigen van WO2 in leven zijn, dat maakt het levendiger...


PS: Sorry als dit niet in dit gedeelte van de site hoort, anders verplaatst het topic even.

Dat denk ik niet. Kijk maar naar WOI, waar nog altijd een enorme interesse in is (welke volgens mij misschien zelfs wel toeneemt, al kan ik dit niet onderbouwen met feiten).

Mijn interesse is niet gewekt door het horen van oorlogsbelevenissen face to face, Dat kwam pas later. Maar ook zonder die gezellige en interessante praatjes met veteranen is er nog genoeg te vinden over de wo2. Namelijk in boeken (véél boeken) en internet. Zolang die blijven bestaan is er vast wel één iemand op de wereld die dit onderwerp boeiend blijft vinden. Een goed voorbeeld is, zoals Pieter al zei: WO1.

Hoe het ook loopt, het is nou eenmaal een feit dat er binnen nu en 30 jaar op misschien een enkeling na geen WO2 veteranen meer zullen zijn. Hier gaan wij niks aan veranderen, hoe graag we het ook zouden willen. Zoals Kaj ook al zegt, er is in de afgelopen 64 jaar zo ontzettend veel vastgelegd in boeken, en de laatste paar jaar op internet, dan er niet per se veteranen nodig zijn om deze herinnering in ere te houden. Natuurlijk maakt een praatje van een veteraan veel meer indruk dan het lezen van een boek, maar die ontwikkeling kunnen wij toch niet stoppen.

Vorig jaar heb ik mijn vakantie doorgebracht in Noord-Frankrijk, en deze voor een groot deel in het teken van WO1 laten staan. Hoewel mijn persoonlijke interesse meer ligt bij de WO2, ben ik van mening dat de WO1 ook net zo veel aandacht verdiend. Als je ziet dat het in plaatsen als Verdun en Ieper, maar ook de minder bekenden gebieden van de WO1, ook buiten vakantie periodes nog steeds ontzettend druk is, denk ik dat we niet bang hoeven te zijn dat dit binnen nu en een paar jaar vergeten is. De kans dat je een WO1 veteraan tegen het lijf loopt is nihil, terwijl er toch nog ontzettend veel interesse is in WO1.

Zolang we maar met z'n allen het belang inzien dat geen van deze oorlogen ooit wordt vergeten, en er ook op scholen genoeg aandacht aan besteed blijft worden zodat ook de jonge mensen weten dat het niet zo vanzelfsprekend is dat wij hier in vrede leven, ben ik niet bang dat de oorlogen vergeten zullen worden.

Inderdaad en na zelfs na die 64 jaar zijn er nog steeds mensen bezig om getuigenissen van veteranen te verzamelen.

Ik bijvoorbeeld ik ben nog maar 16 maar ik probeer voor het nageslacht zoveel mogelijk getuigenissen van de slag om Hechtel te verzamelen en zelfs voor een stuk te digitaliseren.

Even wat cijfers over veteranen in Nederland :

Volgens het veteraneninstituut te Doorn in Factsheet 5, Veteranen en hun missie,
zijn er nog 15.000 WO2 veteranen in leven.
Daarvan zijn er z'on 6.000 geregistreerd bij het veteraneninstituut".

Dat blijft dus een indrukwekkende grote groep.
Maar reken je niet te snel rijk. Daar zit ook het deel bij wat problemen kan hebben met gezondheid zowel metaal als fysiek.
Bovendien zit niet iedereen te wachten op interesse en kan een confrontatie met de pijnlijke momenten uit het verleden oude wonden open maken.

Gelukkig is er ook in 2009 een voor iedereen toegankelijke Veteranendag in Den Haag, ga daar eens kijken en je komt zo in gesprek.
Het is op het Malieveld in Den Haag heel eenvoudig te vinden tegenover het
Centraal station.
Ik ben zelf deelnemer in het defile voor de groep jonge veteranen van vredesmissie (MFO Egypte Sinai 1989-1990), we lopen in het oude kaki tenue met steenrode baret.

Op de STIWOT meeting onlangs in Overloon was Dhr van Groenendaal aanwezig
als geboren spreker mbt het onderwerp 2e wo.
Hij maakt deel uit van een groep gastsprekers die via Kamp Westerbork ter beschikking staan.

Succes met deze info.

Bedankt voor de berichten iedereen!
Ik ben nu 15 jaar oud, maar ik hoop in de toekomst met veel veteranen te spreken. Niet alleen binnen de grenzen, maar vooral er buiten. En wat ik heel erg graag wil, is met Duitse, Italiaanse & Japanse veteranen te spreken. Ik wil weten hoe de oorlog voor deze mensen was en hoe zij er nu tegen aan kijken. Zij waren met name de aanstichters van de Tweede Wereldoorlog en waar ik naar benieuwd ben... zouden ze het opnieuw gedaan hebben & hebben ze er spijt van?

Ook ben ik van plan om later zoveel mogelijk interviews vast te leggen op beeld en er uitgebreide documentaires van te maken, zodat dit onderwerp blijft doorbestaan.

En dan heb ik nog één héél klein vraagje...

Wie van jullie heeft wel eens uitgebreid met een veteraan gesproken, zoals dat voorkomt in documentaires/voorstukjes bij oorlogsfilms?
En hebben jullie bij deze gesprekken informatie gehad die écht nieuw waren en eerder niet bekend waren? Bijvoorbeeld een vergeten slag in Frankrijk waarbij veel soldaten gesneuveld zouden zijn?

Ik denk dat het een beetje te kort door de bocht is om bij elke Duitser, Italiaan of Japanner te spreken over aanstichters. De aanstichter was een welbekend persoon, met een clubje volgelingen om zich heen, en niet "Jan soldaat" om het maar even oneerbiedig te zeggen. De gemiddelde soldaat deed ook alleen maar wat hem werd opgedragen. De meesten hebben toen niet vrijwillig gekozen, en zullen nu ook niet weer vrijwillig kiezen.

Ooit logeerde ik met mijn vrouw in een "zimmer frei" aan de Moezel. De vader van de eigenares was een oude man. Op mijn vraag of er in de omgeving nog iets te bezichtigen viel ivm de tweede wereldoorlog werdt ik doorverwezen naar vader. Er viel niets te bezichtigen daar. Hij vroeg me waarom? Ik antwoorde dat het zowat mijn hobby is. Hij vroeg wat ik wist van Stalingrad. Buiten de twee namen van de vliegvelden daar viel me niets te binnen, nl. Gumrak en Pitomnik.Ik had al spijt dat ik er over begonnen was. Toen hij begon te vertellen heb ik drie dagen aan zijn lippen gehangen. De brave man had een ganse odyssee achter hem.

Polen in 1939, België in 1940 (Brugge), Frankrijk (Parijs), Noord-Afrika, en via een korte tijd in het rustige Italië naar de hel van Stalingrad. Daar werdt hij gevangen genomen. Hij was ingedeeld bij de transmissietroepen, dus geen gevechtssoldaat.

Hij keerde pas in 1958 in zijn dorp weer, niet in 1955 zoals veel geschreven wordt.

In mijn ogen toch een bewonderingswaardig man. Daarna nam hij me mee naar een rusthuis/hospitaal waar verschillende ouderlingen hun laatste dagen sleten. Rolstoelpatienten, oude mannen op krukken, geamputeerde ledematen. Tranen.

Ik spreek nu van begin jaren '80. Daarom vindt ik dat jonger mensen ook de waarheid moeten onder ogen zien, maar de tijd wordt kort voor zulke ervaringen.

Ik denk dat je de waarde van dit soort gesprekken - zoals velen - nogal overschat. Alle veteranen die nu leven zijn zeer oud. Hun herinneringen zijn zelden accuraat, veelal zelfs flink gemutileerd. Ik heb tientallen Meidagen veteranen gesproken en op een paar na, waren de gesprekken vruchteloos. Een enkeling is echter nog erg bij de pinken en kan soms heel persoonlijke zaken melden die wel interessant zijn. Grote lijnen kent het gros niet. Vaak is het zelfs zo dat wij hen meer nieuws kunnen vertellen over de slag waar zij aan meededen, dan zij ons.

Daarbij moet je enorm waken voor goedgelovigheid. Inmiddels hebben we meerdere veteranen gesproken die volkomen fantastische verhalen hadden. Toppunt was een veteraan die 'naast Prins Bernhard' is de loopgraaf stond boven op de Grebbeberg. Triest is dat zijn omgeving stellig overtuigd was van die versie.

Als je nu 15 bent, dan vrees ik dat je niet veel levende veteranen meer zult spreken tzt. En Duitse veteranen zijn over het algemeen niet bepaald happig met onbekenden te spreken. Ik heb inmiddels heel veel correspondentie met nog levende Duitsers uit de meidagen, maar bij de meeste koste dat erg veel tijd en inspanning. Althans, voordat ze echt informatie gaven anders dan het algemeen bekende. En ook de Duitse veteranen, die natuurlijk veel meer meemaakten dan mei 1940, vertonen zeer gemutileerde geheugens ...

Ik sluit mij volledig aan bij Allert. Zoals hij het omschrijft heb ik het in mijn contacten met veteranen van de Leibstandarte ook ervaren: pas als je hen zelf veel informatie "voert" komen allerlei details boven die echter net zo vaak niet als wel blijken te kloppen. Ook de uitzonderingen die wel een ijzersterk geheugen hebben zijn mij bekend.

Naar "wo2-freak" zelf reageer ik niet. Hij weet zelf wel waarom.

Net als Harro sluit ik mij aan bij Allert. Het geheugen van de veteranen is, op dat van een enkeling na misschien, aangetast door de tand des tijds. Dit heeft zo de nodige gevolgen voor het verhaal wat hij/zij verteld.

Daarnaast deel ik met Allert gedeeltelijk de vrees die hij in de laatste alinea van zijn post uit. Lang niet alle veteranen zijn namelijk bereid openlijk over hun belevenissen te spreken met onbekenden. Velen zijn ook in het stadium in hun leven dat ze weinig nieuwe mensen meer toelaten in hun wereld.

Verhalen van veteranen zijn buitengewoon interessant, maar vaak ook niet waarheidsgetrouw. Ik heb bijvoorbeeld eens met een ooggetuige van Baugnez gesproken die aangaf dat de vermoorde GI's waren vastgebonden met prikkeldraad.....
Het heeft geen zin om daarover dan in discussie te gaan.
Aan de andere kant is het ook een feit dat voor de beginnende lezer/WO2-freak(bijvoorbeeld betreffende Baugnez) er heel veel onzin is geschreven in zgn. historisch correcte boeken. Ook schrijvers van boeken hebben de neiging om veel zomaar klakkeloos te kopieren.

En niet alleen schrijvers; ik las vanochtend een krantenartikel over een gesneuvelde GI (Richard Knott, hij werd tijdens een geintje van zijn kameraad per ongeluk doodgeschoten in Ransdaal, Limburg op 27 november 1944), ook andere ooggetuigen gaan mee in de hype dat alle Wehrmachtsoldaten wel OK waren maar alle SS'ers 'vuilakken'.

Uiteraard sluit ik me in principe helemaal bij bovengenoemde aan. Echter, schijnbaar ben ik dan wel in de gelukkige positie geweest om met vele veteranen in contact te komen die geen lul-verhalen hebben opgehangen maar hun waarheid hebben verteld. Ik heb zelden(dus niet nooit) echte onzin-verhalen voorgeschoteld gekregen. Je moet als neutrale onderzoeker ook wel weten waarover je praat zodat je dingen als feit of fictie kunt onderscheiden. Voor mij waren gesprekken met veteranen in ieder geval een unieke ervaring. Ik heb ze nooit overschat maar ook zeker nooit onderschat - zij waren er immers echt bij....

Dat is ook waar Mike, maar we weten allebei hoe dat bijvoorbeeld bij Helmut werkt. Een ingewikkelde grens tussen feiten en fictie, tussen wat hij zich herinnert en wat hij zich denkt te herinneren