Na zijn succesvolle veldtocht tegen Pruisen kwam Napoleon op 27 oktober 1806 in Berlijn aan waar hij de tombe
van Frederik de Grote bezocht. Toen hij zijn maarschalken vroeg de hoofddeksels af te zetten. zei hij: "Wanneer
hij nog geleefd had, zouden we we hier vandaag niet hebben gestaan."

"Jij ligt hier, daarom sta ik hier" zo zal Adolf Hitler ongeveer gedacht hebben toen hij de 28e juni 1940, vandaag
is dat 73 jaar geleden, diep in gedachten verzonken bij de tombe van Napoleon stond.

Ruim zes weken eerder, medio mei, keken de Fransen vanuit de bunkers in de onneembaar geachte Maginotlinie
de verkeerde kant uit. Met een snelheid die alle wetten der waarschijnlijkheid leek te tarten, marcheerden de Duit-
sers er gewoon omheen. Nadat de Duitsers zich met de kruissnelheid van een tornado door Frankrijk hadden ge-
boord en de Engelsen bij Duinkerken volgens de Gaulle "tot de laatste Fransman vochten", trokken de Duitsers
op 14 juni 1940 via de Porte Maillot Parijs binnen en marcheerden Duitse troepen ‘in perfekte Paradeschritt’ over
de Avenue des Champs-Élysées, zoals Bismarcks troepen dat in 1871 al hadden gedaan. Op 25 juni om 00:35
klonk over de zender van de Grootduitse omroep het aloude signaal van het Pruisische leger: "Das Ganze halt!"
Frankrijk had gecapituleerd. De Wehrmacht had het machtige Franse leger dat zowel in mankracht als in mate-
riaal veel sterker was, maar niet in vechtlust en kunde, in nog geen 50 dagen verslagen. Het Britse expeditionaire
leger verdiende voor zijn prestaties op de Franse slagvelden weinig eer. Of dat zou op het sportieve vlak moeten
zijn voor de wijze waarop het in gestrekte draf het hazenpad koos naar de reddende evacuatievloot die voor de kust
van Duinkerken lag te wachten.

De 22e juni stonden de Duitsers in het bos van Compiègne om in dezelfde treinwagon waarin maarschalk Foch in
1918 aan de Duitsers de wapenstilstandsvoorwaarden had gedicteerd, de capitulatie te aanvaarden. Hitler had het
weer voor elkaar, het was bijna te mooi om waar te zijn. De rollen waren omgedraaid en dat bezorgde Hitler een
immens prestige. Op dat moment mocht Hitler met pralende trots laten aantekenen dat hij binnen een tijdbestek
van een luttel aantal jaren 12 regeringen, 5 presidenten en 7 gekroonde hoofden onderworpen had. Met een rück-
sichtslose Germanisierung moest van fiere volkeren geketende werkvolkeren worden gemaakt die slechts één taak
hadden: hun Duitse meester te dienen. Een terugkeer naar de slavernij in al haar verschijningsvormen uit duistere
eeuwen.

Had de korporaal Hitler tijdens de Eerste Wereldoorlog vergeefs gehoopt Parijs te zien, op de zeer vroege morgen
van 28 juni 1940, terwijl de meeste Parijzenaars nog in een diepe slaap lagen, was het zover. Met een indrukwek-
kende zwerm van hotemetoten om zich heen had Hitler voor het eerst sinds 1918 weer Franse bodem onder de voe-
ten. Het was de dag dat de ene petit caporal de andere bezocht. Hitlers megalomane gewoonte om zichzelf met his-
torisch belangrijke figuren te vergelijken had hem naar Parijs gevoerd, naar de Dôme des Invalides. Om precies te
zijn naar de tombe van de Corsicaanse korporaal Napoleon Bonaparte, voor wie dit ook het hoogtepunt van de dag
zal zijn geweest. Bonaparte was net zo’n fabelhafter Bursche und famoser Feldherr als hijzelf, vond Hitler. "Und
die Ruhe, die er jetzt ausstrahlt" mompelde fotograaf Heinrich Hoffmann die als hij flink aangeschoten was de hof-
nar mocht uithangen. Maar bij leven zou Napoleon gesteund hebben: "Is die vervloekte rotzak nu ook al hier."

De van eigenwaan blakende Hitler kende zichzelf meer dan een royale scheut Napoleon toe. Maar Hitler had met
Napoleon net zo veel van doen als Himmler met Einstein. Of het zou moeten zijn dat in zijn Duits evenveel spel-
fouten zaten als in Napoleons Franse brieven. De Franse ambassadeur François-Poncet ging er niet voor niks prat
op dat zijn Duits beter was dan dat van Hitler. De triomfantelijke gebeurtenissen in het bos van Compiègne hadden
zijn toch al opgeblazen eigendunk niet bepaald verminderd. Dat bleek nog eens duidelijk toen hij architect Hermann
Giessler apart nam en zei: "Sie werden meine Grabstätte entwerfen, Giesler, wir sprechen später darüber." Om het
maar gelijk te verklappen - de crypte, een kolossaal marmeren gevaarte dat Giesler op de tekentafel had staan, is
er nooit gekomen.

Na de visite aan Napoleon en alvorens met slaande trom en vliegende vaandels naar Berlijn terug te keren, trok de
lange cavalcade van sinistere bezoekers een rondje langs het Louvre. Daar hoorde Hitler van architect Albert
Speer, welke cultuurschatten door Napoleons Grande Armée naar Parijs waren gesleept en ondergebracht in het
fonkelnieuwe Musée Napoléon, dat later het Louvre zou worden. Dat bracht hem maar bovenal Hermann Goering,
op de idee voor een actiever acquisitiebeleid. Een nazi-eufemisme voor een kunstroof in razziastijl.

Het had een jaar later geheel anders kunnen lopen, we lopen wat op de komende gebeurtenissen vooruit, wanneer
Hitler na zijn bezoek aan Napoleons tombe de actualiteit van het gezegde "Wer Vergangenheit richtig anschaut,
kann wissen wie Zukunft aussieht" scherper in gedachten had gehouden. Branie en bluf hadden Hitler telkens
weer succes gebracht. Hoog op de golven van de ene triomf na de andere en koorddansend op historisch glad ijs,
was het niet verkeerd geweest om nog eens aan de lotgevallen van de pedante Corsicaan terug te denken toen hij
in juni 1941 op het punt stond zich op de Russen te storten. Dat had hem kunnen bewaren voor een van de spek-
taculairste misgrepen uit de geschiedenis. Zo ziet men dat zelfs de Führer wel eens wat over het hoofd zag. De
toch zo belezen Führer sloeg ook de waarschuwing van Hegel in de wind: "dat alle grote wereldhistorische ge-
gebeurtgenissen en processen zich zo te zeggen tweemaal voordoen." Met andere woorden: dat de toekomst
weliswaar ongewis is, maar dat het verleden de beste leidraad is voor wat er gaat gebeuren. En zou het toen
ook niet verstandiger zijn geweest om Moltke’s devies "Erst wägen, dann wagen" op te volgen?

Bronnen:
Heinrich Hoffmann: "Hitler, wie ich ihn sah"
Hermann Giesler: "Ein anderer Hitler"
Albert Speer: "Erinnerungen"
Nicolaus von Below: "Als Hitlers Adjutant"

Machtig leesvoer! Bedankt voor plaatsen. Alle respect voor de achtergrond studies,
die vooraf gegaan zijn, aan het schrijven van jouw stukken.

Ik zie 337 berichten op het profiel staan, de komende tijd zal ik eens wat verder terugkijken
(die lees ik vanavond niet meer uit )

Dank voor je commentaar. Maar gelet op mijn bouwjaar (1939) heb ik zeer veel tijd gehad om me
in de materie te verdiepen.

Volgende aflevering: 1 augustus (Olympische Spelen 1936)

Ik kijk er naar uit