Woensdag 4 juni 1941, vandaag is dat tweeenzeventig jaar geleden, kreeg Hitler van zijn chef-adjudant Rudolf
Schmundt een stapel foto's voorgelegd. Daarop was te zien dat zijn toekomstig Führerhauptquartier van waaruit
hij de telegrafische oorlogvoering tegen de Sovjet-Unie zou gaan leiden en bekend geworden als de Wolfsschanze,
zijn voltooiïng naderde.

Hitler had Dr. Todt met de adjudanten Schmundt en Engel al driekwart jaar eerder naar het Oosten gestuurd
om enkele geschikte plaatsen te bezichtigen. Bij terugkeer sloegen zij een terrein in de omgeving van Rasten-
burg voor. Niet vermoedende dat hem daar in een vleermuisachtig bestaan in plaats van het te verwachten
spelletje in de zandbak Russische roulette in een berenkuil te wachten stond, ging Hitler akkoord. “Met dit
besluit leek mij dat de Russische veldtocht een beslissende stap naderbij gekomen was” schrijft Nicolaus von
Below in zijn memoires.

Voordat het hierboven genoemde trio in de herfst van 1940 op pad ging had Hitler lange nachten slapeloos
doorgebracht. Door zijn major domus, Heinz Linge, weten we van de stapels boeken en de verlichte globe op
zijn nachtkastje. Na de succesvolle veldtochten met een oplopende moeilijkheidsgraad bood hem het vreedzame
karakter aan het westelijk front weinig voldoening en knaagde ook aan zijn onoverwinnelijksheidsgevoel. Hij had het
goed voor elkaar en op dat moment zou het onvergelijkelijk veel gerieflijker zijn geweest wanneer hij op zijn lauweren
was gaan rusten en het wat kalmer aan had gedaan. Maar dat was hem met zijn rusteloze geest niet onderhoudend
genoeg. Genieën raken snel verveeld als alles van een leien dakje gaat en bovendien kende hij die ene zin van von
Moltke: “Een voortdurende vrede is een droom, niet eens een aangename droom.”

De bijna sprookjesachtige reeks van successen aan het westelijk front werden enigszins overschaduwd door
lichte ergernissen. De Engelsen lagen nog steeds dwars en deden niet wat volgens Hitler voor de hand lag: vrede
sluiten en meewerken aan de Neuordnung Europas. Gibraltar, voor amateur-strateeg Hitler een kale rots met wat
apen tussen de struiken, was voor de Britten van eminent belang en zonder Spaanse en Franse hulp onneembaar.
Maar Franco en Pétain waren stijfkoppen. Dat zij zich niet in de kaart lieten kijken moest hij tandenknarsend laten
passeren. Nadat de luchtslag om Engeland bijna op de zelfvernietiging van de Luftwaffe was uitgelopen omdat de
Junkers en Heinkels als mussen uit de lucht werden geschoten, waren hem net op tijd de natte voeten van Julius Caesar
(55bc) en Napoleon ingevallen. Dus had hij de sprong over het Kanaal als rijkelijk avontuurlijk afgeblazen. “Das Untier
ist untergetaucht” merkte Goebbels op, verwijzend naar de codenaam Seelöwe. De plannen om de Duitse arbeiders
hun vakanties in de Zuid-Engelse badplaatsen te laten vieren, gingen de ijskast in. De afrekening met de Engelsen
kon wachten. Wanneer Engeland nu al verslagen zou zijn, zo redeneerde hij, zou hij het Duitse volk niet warm krijgen
voor een oorlog tegen de Russen. Eerst moesten de Russen verslagen worden en daarmee zou Engelands laatste
hoop verloren zijn.

Rust is een scheppend element, ook voor rusteloze imperiumbouwers. Op zekere morgen riep Hitler tegen Heinz
Linge: ‘Ich bin sooooo glücklich aufgewacht.’ Dat kwam omdat in de voorgaande nacht tijdens zijn diepste strate-
gische overdenkingen zijn blikken waren gevangen door de bron van zijn voortschrijdende inzichten: de verlichte globe
op zijn nachtkastje. Die gaf vleugels aan zijn fantasie en liet hem overlopen van strategische durf. Na de verbluffende
triomfen in het westen was Hitler gaan geloven dat zijn militair inzicht onfeilbaar was. Ter ondersteuning van zijn denk-
processen had hij zich omringd met tinnen soldaatjes strak in het gelid en ook Karl May’s Winnetou en Kara Ben
Nemsi, goud op snee, lagen direct bij de hand. Tijdens zijn beroemde flitsvisioenen kwamen zijn gedachten tot rijpheid,
bereikten zijn inzichten het hoogste niveau en werden zijn percepties met betrekking tot de gang van zaken in de
wereld almaar ruimer. Nu hij opeens over een leger in ruste beschikte moest hij daar weer wat mee gaan doen.Want
hoe hou ik het moreel van de troep hoog wanneer er niets meer te vechten valt, zo vroeg hij zich af. Er moest iets
gebeuren om zijn swastikabrigades bezig te houden. Het liefst iets dat alles overtrof wat hij tot dan toe ondernomen
had."Langes nichtstun, mache kriegsmüde", zo redeneerde Zijne Doorluchtige Korporaal Hitler met zijn frontervaringen
uit de Eerste Wereldoorlog, die, zo zal nog blijken, er goed aan zou hebben gedaan als hij het daarbij gelaten had..

Op de globe gingen zijn blikken onweerstaanbaar oostwaarts naar lokkende einders waarachter hij de bolschewis-
tische rote Schweine wist die hij door von Ribbentrop met de geheime handdrukken in het verbond van onverbrekelijke
wapenbroederschap in slaap had laten sussen. Een niet-aanvalsverdrag dat een nog-niet-aanvalsbedrag bleek te zijn.
Terwijl zijn blonde lievelingen al in Lauerstellung gingen, hun paarden al gezadeld, de zwaarden gewet en hun wapens
gekalibreerd, gleed zijn oog als vanzelf naar de stad met de magische naam: Moskou. Als Kremlin-astroloog be-
schouwde hij Moskou als de standplaats van zowel de bolsjewisten alsook het wereldjodendom. De Sovjetster op de
toren van het Kremlin stond gelijk aan de Davidster. Moskou was de bakermat van joodse horzelnesten en het onge-
civiliseerde joodsbolsjewistische misdadigersgilde. Ein Höllenpfuhl wie Babylon waar zelfs de duivel zich niet waagde
omdat in die incestueuze broedplaats de joden en de roden niet bij elkaar waren weg te slaan.

Nu hij zich na zijn tournee door West-Europa van overzichtelijke fronten en stabiele linies verzekerd had, had hij het
laatste greintje schroom verloren. En omdat zijn Beute-Germanen de oorlogskas flink hadden gespekt met de tributen,
tienden, cijnsen en schattingen uit de Lage Landen, Polen, Noorwegen en Denemarken, beschikte hij tezamen met
de in Frankrijk verkregen revenuen, tailles en retributies à la Versailles over genoeg fondsen om er met vers kruit weer
eens ferm tegenaan te gaan. "Voordat de koudbloedige mensenvreter met de hangsnor,de grote kakkerlakogen en het
korte armpje iets soortgelijk in gedachten neemt, je weet maar nooit, moet ik hem een slag voor zijn,” zo redeneerde
hij.Daar had zijn beroemde intuïtie hem eens niet in de steek gelaten. De Russische maarschalk Zjoekov schreef na
de oorlog: “Hitler had haast, en niet zonder reden......."
….”
Er bestaat een Duits spreekwoord dat zegt: “Gelukkig is hij die zijn woorden van eergisteren niet hoeft te eten.” In
Mein Kampf had Hitler de tweefrontenoorlog van 1914/18 aangemerkt als “Kardinalfehler” en ook nog als “de grote
misdaad van de Duitse politici.” Toen iemand hem daaraan herinnerde was Hitlers antwoord: “Ja, maar als ik dat doe
is dat wat anders.”

Bronnen:
Heinz Linge: "Bis zum Untergang"
Nicolaus von Below: "Als Hitlers Adjutant"
Henrik Eberle: "Het boek Hitler"