Het is nu do maart 28, 2024 5:11 pm




Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 9 berichten ] 
Katyn 1 
Auteur Bericht
Eisbein
Bericht Katyn 1
MASSAMOORD in KOZY GORY.
De “Geitenheuvel” in het Bos van KATYN.

Roerige tijden.

De twee bekendste totalitaire machten in de jaren dertig waren het communistische Rusland en het nazistische Duitsland.
De beide politieke systemen kregen in andere landen ook aanhangers die, tijdens de opbouw en consolidatie van hun partij, regelmatig van hun idealen blijk gaven met de toen zeer gebruikelijke demonstratieve optochten doorgaans uitmondend in relletjes.
In het tijdperk van de onstabiele Duitse Weimar Republiek, zagen de beide systemen hun kans gunstig om de macht in handen te krijgen om een totalitaire staat te stichten.
Daartoe moest het volk en dus de “straat’ worden veroverd.
De furieuze straatgevechten tussen de “Roden” en de “Zwarten” werden met een ongewone grimmige hardheid gevoerd met gewonden en ook doden als gevolg. De dood van SA-man Horst Wessel leidde zelfs tot het bekende strijdlied van de bruinhemden.
Zoals bekend wonnen de “Zwarten” en een totalitaire Nazi-Staat onder leiding van Kanselier, naderhand Führer, Adolf Hitler was het resultaat.
De overwonnen “Roden”, voorstanders van het communistische, eveneens totalitaire systeem, werden opgepakt en geconcentreerd in kampen opgesloten.
Een lange verschrikkelijke nacht, voor velen definitief, was voor hen begonnen.
Waren zij de overwinnaars geweest dan was hetzelfde met de “Zwarten “ gebeurt.
Voor de communisten in alle Europese landen en vooral zij die in de Duitse kampen zaten was het dan ook onbegrijpelijk dat na alle tot dusver doorstane ellende en strijd, hun systeem, na slechts enkele dagen van beraadslaging, met het andere systeem op 23 augustus 1939 een non-agressiepact sloot.
Het Molotov – von Ribbentroppact, dat maar weinig artikelen omvatte, was voor Hitler een extra stimulans om de Tweede Wereldoorlog te ontketenen.

Natuurlijk had elk der beide staten eigen politieke beweegredenen voor dit monsterverbond.
Om hun macht- en gebiedshonger te stillen werd door de beide Ministers van Buitenlandse Zaken in geheime clausules de toekomstige politieke en dus ook de militaire macht over o.a. Finland, Estland, Letland en Litouwen aan Rusland toegewezen en het begerenswaardige hapje Poolse land, strategisch gelegen tussen hun beide staten, alvast onderling verdeeld.

En wat je verdeeld wil je ook bezitten, dus valt Duitsland op 1 september 1939 om 04.45 uur plaatselijke tijd Polen binnen om volgens afspraak tot aan de overeengekomen grenslijn zijn deel te bezetten.
Dat, na het aflopen van een ultimatum, op 3 september 1939 om 11.00 uur Engeland aan Duitsland de oorlog verklaarde gevolgd door Frankrijk om 17.00 uur, was op dat moment militair operationeel gezien voor de Polen van weinig direct nut.
Wat wel als een dolksteek in de rug werd ervaren was, dat op het moment dat de Duitse opmars sterk werd vertraagd door de groeiende taaie Poolse militaire weerstand, dictator Stalin het Rode leger eveneens opdracht geeft Polen binnen te vallen.
Dit gebeurt op 17 september 1939 om 04.00 uur met een aanzienlijke troepenmacht onder het opperbevel van Legercommandant S. Timoshenko.

Deze verschuiving in aanvalstijdstip was politiek slim gekozen want Duitsland zou nu alle smaad incasseren w.b.t. het starten van een wereldoorlog.
Diezelfde ochtend om 03.00 uur had V. Potemkin, de Sovjet gemachtigde van Buitenlandse Zaken, de Poolse Ambassadeur Grzybowski in Moskou ontboden en las hem de beslissing van de Sovjet regering voor om het volgens hen reeds verslagen Polen, waarvan de regering opgehouden had te bestaan, binnen te vallen.

Deze verdraaiing van de feiten werd niet geaccepteerd door Grzybowski, hij weigerde deze dan ook te aanvaarden. Om 08.00 uur Moskou tijd, werd door Molotov via de radio een verklaring aan de luisteraars gegeven die bol stond van leugens, beledigingen en de naderhand zo vaak gehoorde verdraaiing van feiten.

Dat Sovjet Rusland met Polen veel verdragen en afspraken had gesloten werd geheel genegeerd.
Zoals bekend was na de Pools-Russische oorlog van 1920 in Riga op 18 maart 1921 het vredesverdrag ondertekend tussen Polen, Rusland en de Oekraïne waarbij tevens de oostelijke grens van Polen werd vastgesteld.
Deze grens werd op 15 maart 1923 op de Conferentie van Ambassadeurs geaccepteerd door de geallieerden als een uitbreiding van artikel 87, paragraaf 3 van het Verdrag van Versailles.
Het werd eveneens erkend door de Verenigde Staten van Amerika in april 1923.
Verder bestond er nog een Protocol van 9 februari 1929 tussen Estland, Letland, Polen, Roemenië en de U.S.S.R. betreffende een afwijzing van oorlogvoering als instrument voor nationale politiek.
Het op 25 juli 1932 in Moskou ondertekend Non-agressiepact tussen Polen en de U.S.S.R. werd, middels een op 5 mei 1934 ondertekend Protocol, zelfs verlengd tot 31 december 1945.
Er had ook nog een Conventie voor de Definitie van Agressie plaatsgevonden die ondertekend was op 3 juli 1933.

Alle middelen heiligen.

Het Rode Leger had toch wel moeite met de onverwachte felle militaire weerstand van de Polen. Dit komt naar voren uit de listen en de onwaarachtige krijgsbeloften die Timoshenko toepaste. Hij liet o.a. een pamflet uitgaan met de immorele oproep aan de Poolse soldaten om hun militaire plichten te verzaken. Hij ging daarbij uit van de gedachte dat de verhouding soldaat-officier op eenzelfde gespannen voet stond als in het leger van Sovjet-Rusland.

Het pamflet begint met: (ik citeer vrij vertaald)
“ ŻOŁNIERZE ! ” (Soldaten!) In de laatste paar dagen is het Poolse leger totaal verslagen. Meer dan 60.000 soldaten van de steden Tarnopol, Halicz, Rowne, Dubno kwamen vrijwillig naar ons toe. Soldaten, wat blijft voor jullie over? Waar vechten jullie nog voor? Tegen wie vechten jullie? Waarom riskeren jullie je leven? Elke tegenstand is zinloos. Jullie officieren drijven jullie lichtzinnig in een slachtpartij. Zij haten jou en je familie. Zij schoten jullie onderhandelaars neer die jullie naar ons toezonden met een voorstel tot overgave. Vertrouw jullie officieren niet! Jullie officieren en generaals zijn jullie vijanden. Zij wensen jullie dood. Soldaten keer je tegen jullie officieren en generaals! Volg de orders van jullie officieren niet op. Verdrijf hen uit jullie gebied. Kom snel naar jullie broeders, naar het Rode Leger. Hier wordt voor jullie gezorgd, hier worden jullie gerespecteerd. Onthoud dat alleen het Rode Leger het Poolse Volk wil behoeden voor een fatale oorlog en dat daarna jullie in staat zullen zijn een nieuw leven te beginnen. Wierzcie nam! Armja Czerwona Zwiąku Radzieckiego to wasz jedyny przyjaciel. Dowódca frontu Ukraińskiego S. TIMOSZENKO. (Geloof ons, het Rode Leger van de Sovjet Unie is jullie enige vriend. Opperbevelhebber van het Oekraïense Front, S. TIMOSHENKO.) Einde citaat.

Deze oproep maakte totaal geen indruk op de trotse Poolse soldaten, integendeel het verscherpte alleen maar hun woede.
De discipline en cohesie tussen officieren en de lagere rangen bleef tot het laatst toe standvastig en vastberaden.
Het breken van beloften bleek niet alleen uit het negeren van de vele verdragen en de daaropvolgende lafhartige aanval.
Toen het Duitse leger op 12 september 1939 de fel verdedigde stad Lvov (Lwow nu Lviv) probeerden in te nemen, slaagden zij daar bij herhaling niet in.
De Sovjettroepen die aan de andere kant de stad naderden, maakten met de Duitsers een afspraak voor een gemeenschappelijke militaire actie.
Op 21 september 1939 was het voor iedereen duidelijk dat verdere Poolse tegenstand zinloos was.
Het bombardement van Warschau door de Duitse Luchtmacht herinnert een ieder zich nog.
Teneinde eigen Sovjet verliezen te beperken bij de strijd om Lvov, stuurde Timoshenko onderhandelaars met het op schrift gestelde aanbod van vrije doortocht naar Roemenië of Hongarije zodat de Poolse militairen zich voor verdere strijd tegen Duitsland bij hun Frans-Engelse geallieerden konden aansluiten.
Aan de militairen die dat niet wilden, bijv. de reservisten, werd een alternatieve keuze geboden, namelijk een ongehinderde reis terug naar hun familie waarbij voor voedsel onderweg gezorgd zou worden.
De overeenkomst zou pas van kracht worden als het gehele garnizoen de wapens hadden neergelegd.
Om een totale vernietiging van de stad te voorkomen accepteerde Generaal W. Langner namens de Polen het aanbod en werd het document op 22 september 1939 door beide partijen ondertekend.
Nadat de militairen waren ontwapend werden de officieren gesommeerd om voor het gebouw dat als Pools hoofdkwartier diende aan te treden en werden daarna afgemarcheerd via de Lyczakowskastraat de stad uit richting het dorp Winniki.

Woordbreuk.

De tocht ging nu verder door Winniki richting Tarnopol. Daar stonden treinen klaar die hen, zo dachten de Polen, volgens afspraak zouden vervoeren naar Hongarije of Roemenië.
Nadat de treinen waren gaan rijden bleek dat de Sovjet-Russische leiding nooit van plan was geweest om de overeenkomst na te komen.
Iedereen werd afgevoerd naar provisorische kampen in Sovjet Rusland. Nadat de onverschrokken en moedig strijdende Polen de ongelijke strijd tegen het Duitse- en het Russische Rode leger staakte, had Sovjet Rusland volgens de tellingen circa 250.000 krijgsgevangenen gemaakt die in circa 100 kampen werden gehuisvest.

Deze bestonden doorgaans uit vervuilde vervallen barakken met ongedierte, luizen, zonder voldoende sanitair, weinig voedsel en door de overbevolking met een allesoverheersende stank.
Ook de door het Communistische regiem ontruimde kloosters waren door hun afgezonderde en besloten karakter een ideale plek om de officieren en reserve-officieren met intellectuele beroepen op te sluiten.

Het meest bekend geworden zijn de als gevangenis ingerichte orthodoxe kloosters Starobielsk, Ostashkov en Kozielsk en in mindere mate Pavlishchev Bor en Griazovietz.

Deze waren speciaal voor dit doel versterkt met wachttorens, mitrailleursnesten en de muren waren extra met prikkeldraad omzoomt.
Na mei 1940 werden de gevangenen uit de barakkenkampen, waarin naast militairen ook burgers huisden, geleidelijk aan naar het koude hoge noorden verplaatst en vielen nu onder de controle van de GULAG (Glavnoie Upravlenie Laguerey = Hoofdkwartier van de dwangarbeid kampen).

Veel officieren zaten in kampen in de Koma republiek en op het Kola schiereiland tussen de Witte zee en de Noordelijke IJszee.
Het dagelijks leven was daar afgestemd op overleven met doorgaans eenmaal per dag een kleine hoeveelheid linzensoep en een stukje brood.
De leefomstandigheden, de slopende en vooral vernederende arbeid en de extreme koude zorgden al spoedig voor veel slachtoffers.

Van de Haagse en Geneefse Conventies, hadden de Russen schijnbaar nog nooit gehoord, waren ook nooit door hen erkend.
In het bezette Polen, zowel het Duitse als het Sovjet-Russische deel heerste nu terreur en vervolging van iedereen verdacht van anti gevoelens en dus mogelijke tegenstanders konden zijn.
De naderhand om hun onmenselijkheid bekend en berucht geworden Duitse concentratiekampen in Polen met hun vele bijkampen waren nog niet aanwezig of in aanbouw, de provisorische kampen die er waren raakten spoedig overvol.

Ook de Sovjets voerden met hun grimmige onberekenbare wrede methodes hun terreur bewind uit over de, volgens hun leiders, volgelingen van de decadente kapitalistische westerse cultuur en willoze werktuigen van de Anglo-Franse coalitie.
Razzia’s op bekende en vermoede anticommunisten, geestelijken en intellectuelen en hun families werden gehouden. Al spoedig verdwenen vele duizenden voor altijd spoorloos in de onmetelijke ruimte van het nabij gelegen Moedertje Rusland.
De aarde is en blijft onpartijdig en geduldig, want stof zijn wij allen en tot stof zullen wij wederkeren.

Drie kampen.

De familie van de weggevoerde militairen deed alle mogelijke moeite om via de instanties en persoonlijke relaties contact te krijgen met de volgens hen regulier als militair gevangen gehouden mannen.
Echter tevergeefs, de wanhoop steeg en sombere vermoedens werden geuit.
Als al een verblijfplaats bekend was of vermoed werd dan kwamen de verzonden postpakketten en brieven terug met het poststempel “Ret ur parti” (retourneren-vertrokken).
De familieleden bleven toch hardnekkig proberen en brieven schrijven, maar geen enkele reactie volgde. Kozielsk (±4500 gevangenen), Ostashkov (±6500 gevangenen) en Starobielsk (±3920 gevangenen), waren drie kampen voor officieren en lagere rangen uit leger, marine, luchtmacht, de douane, de grenswacht, de reserve, cadetten en diverse burgers uit de hogere beroepsgroepen.

De kampen stonden onder toezicht van de gevreesde toenmalige NKVD (Narodny Kommisariat Vnutrennihk Del), de opvolger van de eertijds wrede GPU.
In Kozielsk werd alle moeite gedaan tot heropvoeding van de officieren in het communistische gedachtegoed.
Grote posters en pamfletten sierden de aanplakborden, zelfs de gehele USSR grondwet, gedrukt in grote hoofdletters, was aangeplakt.
Grote luidsprekers op de binnenplaats verkondigden behalve de radio-uitzendingen van Radio Moskou, ook de economische, sociale en culturele vooruitgang in het nieuwe Rusland.
Speciaal opgeleide propagandisten waren in de gebouwen en barakken om de zegeningen van hun systeem bij de Polen in te hameren.
Ook konden de Polen kranten en andere geschriften kopen die vanuit Moskou ter verdere indoctrinatie werden opgestuurd.
De verbitterde en fel anticommunistische officieren kochten deze uitsluitend om op de hoogte te blijven van het verloop van het wereldgebeuren en voor minder prozaïsche doeleinden.

De van oudsher zeer gelovige Polen vonden troost en mentale steun bij de nog aanwezige legergeestelijken van diverse geloofsrichtingen.
Weliswaar moest dit in het geheim gebeuren want het communisme had elke godsdienst beoefening verboden.
Op kerstavond 1939 werden dan ook alle geestelijken uit de kampen op transport gesteld en zijn sindsdien, op twee na, spoorloos.
De enig nog in leven zijnde (1972) priester is Vader Kantak. De ander bleef in Kozielsk achter dank zij het feit dat de kampleiding (dus de NKVD) niet wist dat hij een priester was.
Wandelend door het kamp met steeds een andere officier bij zich, kon hij de biecht afnemen en geestelijke steun verlenen.
Deze priester, Vader Ziołkowski , een boers, gewoon recht door zee mens, is door het vinden van zijn legitimatiekaart, de enige waarvan men weet waar hij, weliswaar met een nekschot vermoord, is gebleven.
Uit deze drie kampen zijn circa 448 officieren overgeplaatst.

Zij werden, na diverse zeer uitgebreide verhoren en meermalen te zijn gefotografeerd, als voor de Sovjets bruikbaar mensenmateriaal geselecteerd en naar Pavlishchev Bor gebracht en vervolgens naar Griazovietz overgeplaatst.
Deze, zoals naderhand zou blijken gelukkigen, waren door de Sovjets voorbestemd om het toekomstig kader te vormen van een nog op te richten Poolse Brigade in het Rode Leger.
De top daarvan, meestal voormalige leden van de Poolse generale staf werden na enige tijd in een speciaal onderkomen bij Moskou gehuisvest.
De leefomstandigheden en gebeurtenissen in deze drie kampen zijn met naam en data door deze officieren, die levend zijn teruggekeerd, in detail omschreven en als document bewaard gebleven.

Onder hen was ook Luit.-Kolonel Berling die later in het allerlaatste stadium van de grote opstand van Warschau door de Sovjets de opstandelingen te hulp werd gestuurd, hetgeen echter niet meer mocht baten.
In maart 1940 begonnen de eerste voorbereidingen om deze drie kampen op te heffen.
Speculaties werden gemaakt, twee meningen deden de ronde, of overgedragen worden aan de Engels-Franse geallieerden, of men zou naar huis worden gestuurd wat voor degene die in Duits bezet gebied woonden nog met vraagtekens werd omlijst.
De Polen wikten, maar de Sovjets beschikten.

Het massale verdwijnen.

Uit getuigenissen van officieren die tot het laatst in het kamp Kozielsk zaten, kunnen we de ontruiming van dit kamp volgen die plaats vond in de maand april en de eerste dagen van mei.
Op 3 april 1940 ging de eerste groep gevangenen op vrachtauto’s het kamp uit na eerst zeer zorgvuldig te zijn gevisiteerd op vooral scherpe voorwerpen.
Een tweede groep van 302 gevangenen ging de volgende dag 4 april op transport.
Op enige dagen na, gingen de gehele maand april de transporten, variërend van 100 tot 402 gevangenen per transport, door.
Op 10, 11 en 12 mei 1940 volgden de laatste drie transporten. Van het totaal van 4439 naar een onbekende bestemming afgevoerde gevangenen werden de transporten van 29 april en 12 mei, met totaal 190 gevangenen, via Pavlishchev naar Griazovietz gebracht.

Deze groep kreeg vooraf nog een gezamenlijke maaltijd en waren voor de reis voorzien van brood en enige haringen verpakt in ongebruikelijk schoon papier.
Hoe het de andere is vergaan kan worden gereconstrueerd aan de hand van de afgelegde verklaring van o.a. Professor Stanislaw Swianiewicz aan generaal Wolikowski van de Poolse Militaire Missie te Moskou.
Dit werd in de openbaarheid gebracht op 30 april 1960. Deze Professor is hoogstwaarschijnlijk de enig in leven gebleven gevangene uit deze transporten.

Uit zijn verklaring blijkt dat (ik citeer vrij vertaald) :

” hij op 24 april 1940 in een vrachtwagen het kamp verliet en naar een zijspoor van een rangeerterrein werd vervoerd. Van degene die bij hem waren herkende hij 2de Luit. Leonard Korowajczyk, 2de Luit. Tadeusz Tucholski, in het dagelijkse leven een assistent Professor op de Polytechnische school van Warschau, en Professor Marcelli Zoltowski. Daar werden zij overgeladen in zes gevangenenwagons van het type Stolypin. (Dit waren voor massale gevangenentransporten speciaal ontworpen spoorwagons). In elke cel, bedoelt voor acht man, werden veertien man gestopt. Na een gehele nacht te hebben gereden zagen zij in de vroege morgenstond de kerktorens van Smolensk. Na circa tien minuten te hebben stil gestaan ging de rit weer verder. Oriënterend op de zon kwamen zij tot de conclusie dat zij in noordwestelijke richting reden. Na ongeveer 15-20 km. gereden te hebben, stopte de trein en hoorden ze alleen nog het geluid van de stoommachine en het getrappel van mensenvoeten. Uit het nabije compartiment riep iemand dat daar het uitladen was begonnen. Na enige tijd kwam een kolonel van de NKVD zijn wagon binnen en sommeerde hem zijn spullen te pakken en mee te gaan. De Professor werd naar een andere lege geblindeerde spoorwagon gebracht en in een compartimentcel opgesloten met voor de traliedeur een wachtpost. Het station, Gniedovo, was zeer klein en geen burger was in de wijde omtrek te zien. Door een kleine opening vlak onder het dak was hij in staat om te zien wat buiten gebeurde. Hij zag een tamelijk groot terrein met aan het einde bomen en struikgewas. NKVD wachten liepen rond met bajonet op het geweer. Een middelgrote geblindeerde passagiersbus, met de bijnaam Tshori voron ( “Zwarte Raven”, berucht door het gebruik in de grote steden bij de vele nachtelijke arrestaties in de tijd van de “Grote terreur”), met aan de achterkant de ingang, werd tegen de treinwagon gezet zodat de gevangenen rechtstreeks konden instappen. Aan beide zijden van de bus stonden militairen met het geweer in de aanslag. Als circa dertig gevangenen waren ingestapt vertrok de bus en verdween achter de bomen aan de horizon maar kwam ongeveer 45 minuten later weer terug. De volgende lading werd op dezelfde wijze weggebracht schijnbaar naar een plek vlakbij gezien de tijdsduur van de rit. Duidelijk zichtbaar was dat de gehele operatie onder leiding stond van de NKVD kolonel die de Professor uit de wagon had gehaald. Na geruime tijd kwam een grijze NKVD kapitein hem uit zijn cel halen en bracht hem in een gevangenisbus naar de NKVD gevangenis van Smolensk. Daar verbleef hij zes dagen waarna de Professor, geëscorteerd door vier bewakers, naar de beruchte Lubianka gevangenis in Moskou werd gebracht. Hier kreeg hij een document overhandigt met de beschuldiging van spionage dat al ondertekend was door de procureur van de Sovjet-Unie. In 1941 werd hij veroordeeld tot acht jaar dwangarbeid in een strafkamp.” (einde citaat).

Van de ontruiming en de transporten van de twee andere kampen is alleen bekend dat de gevangenen uit Ostashkov naar het spoorwegstation Viazma en die uit Starobielsk naar het station Kharkov zijn gebracht. Vandaar af ontbreekt van deze circa 10.000 krijgsgevangenen tot op heden elk spoor. De officieren die als toekomstig Pools legerkader naar Griazovietz waren overgeplaatst deden alle mogelijke pogingen om weer in contact te komen met hun eerdere medegevangenen / collega’s. Tevergeefs. Sinds de ontruiming van deze drie kampen werd persoonlijk totaal niets meer van hen vernomen.


di nov 04, 2014 3:56 pm
Eisbein
Bericht Katyn 2
MASSAMOORD in KOZY GORY.
De “Geitenheuvel” in het Bos van KATYN.



Lebensraum.

Op 22 juni 1941, plaatselijke tijdrekening, begint Duitsland aan “Operatie Barbarossa “, de aanval op Rusland.
De van zege brallende berichten in kranten en via de radio over de op “Blitzkrieg” gelijkende zeer voorspoedige opmars van de Duitse troepen worden met verbazing en bezorgdheid gevolgd tot het moment dat de Duitse troepen de buitenwijken van Moskou hebben bereikt.
De in wanhoop en onder bedreiging van de doodstraf geboden felle tegenstand door een in aller ijl bijeen gezocht allegaartje aan militairen en gemilitariseerde burgers en mede door het, als een bondgenoot van Stalin, op dat tijdstip invallend extreem koud winterweer, doet de Duitse opmars stoppen.

De Duitsers verloren door bevriezing meer manschappen dan in de reguliere gevechten.
De in allerijl aangetrokken verse Mongoolse troepen, gehard in extreme kou, hoefde geen beslissing meer te brengen want het Duitse opperbevel had al het bevel tot terugtrekken gegeven.
De volgens de Russische geschiedenisboeken glorieuze verdediging van Moskou, bevolen door Stalin aan Generaal Zhoekov, heeft in het zeer korte tijdvak dat deze plaats vond meer dan één miljoen Russische levens geëist, een feit dat steeds in opdracht van “Vadertje Stalin” verzwegen werd.
Het zou een te negatieve uitwerking op de bevolking hebben.

In de gretig gelezen Nederlandse illegale geschriften wordt al spoedig de vergelijking gemaakt met de rampzalig verlopen veldtocht van Napoleon.
De in vertrouwde omgeving vertelde grappen en de tekeningen vol spot volgden al snel en stimuleerden de hoop voor een toekomst nog vol vraagtekens.

De precaire politieke situatie en de dreigende totale vernietiging als gevolg van de hachelijke militaire staat waarin de Sovjet Unie was komen te verkeren, deed de dictator besluiten veel water in zijn ideologische wijn te doen en toenadering te zoeken met het Westen.
Maar de situatie met Polen was nu het struikelblok op de weg daarheen.
Een Polen, dat geallieerd was met het Westen maar ook de vijand van Sovjet Rusland.
Een status quo situatie als voor de laffe aanval van 17 september 1939 zou gunstig zijn voor de verdere gezamenlijke oorlogsvoering met de westerse machten tegen het gehate Duitsland.
Maar vooral ook nuttig voor een broodnodige ondersteuning in de vorm van militair materieel en andere hulpgoederen.
Voor de Polen echter was de vrijlating van alle Poolse gevangenen die op Russisch grondgebied verbleven van het allerhoogste belang.

Op zaterdagavond 17 april 1943 vergaderde de Poolse asielregering en bracht na afloop de volgende verklaring uit.

Citaat. (vrij vertaald)
“Er is geen Pool die niet ten diepste geraakt is door het bericht van de ontdekking van een massagraf in de buurt van Smolensk met vermoorde Poolse officieren die in de USSR vermist worden, en van de massa terechtstelling waar zij het offer van zijn geworden, berichten die door de Duitse propaganda uitgebreid verspreid worden.
De Poolse regering heeft haar vertegenwoordiger in Zwitserland opdracht gegeven het Internationale Rode Kruis te Genève te verzoeken een vertegenwoordiging te sturen om de ware situatie ter plekke te onderzoeken.
Het is te wensen, dat de vaststellingen van het onderzoek door het Instituut, dat met deze opdracht belast wordt om de aangelegenheid op te lossen en de verantwoordelijkheid vast te stellen, zonder enige vertraging geopenbaard wordt.”

Einde citaat.

Deze geuite oproep door Polen aan het Internationale Rode Kruis om een onafhankelijk onderzoek te laten doen in Katyn, leidde tot woede in en een definitieve breuk met Moskou.

Molotov stuurde op 26 april 1943 naar Romer, de vertegenwoordiger van de Poolse regering in Kuibishew een verklaring.

Citaat (vrij vertaald)
Mijnheer de Ambassadeur, in opdracht der Regering van de Unie der Socialistische Sovjet-Republieken heb ik de Eer, de Poolse regering het volgende ter kennis te brengen:
De Sovjet regering beschouwd de houding van de Poolse Regering laatstelijk aangenomen tegen de UdSSR, volkomen afwijkend en een inbreuk tegen de regels en normen gebruikelijk bij de onderlinge betrekkingen der beide verbonden landen.
De tegen de Sovjet-Unie gerichte lasterveldtocht, door de Duitse fascisten in samenhang met de door hen in de regio Smolensk gedode Poolse officieren ontketend, is onmiddellijk door de Poolse regering overgenomen en door de officiële Poolse pers met alle middelen aangewakkerd.
Niet alleen, dat de Poolse regering deze schandelijke fascistische laster tegen de UdSSR op geen enkele wijze tegengesproken heeft, nee, zij heeft het zelfs niet nodig gevonden, de Sovjet regering een verklaring over dit thema te vragen.

( Volgt een lange serie van ontkenningen en kromme verwijten in de bekende Sovjet terminologie.)

De brief sluit af met:
De Sovjet regering weet dat deze campagne tegen de Sovjet-Unie door de Poolse regering ondernomen wordt om druk op de Sovjet regering uit te oefenen ter ondersteuning van de valse Hitleriaanse lasteraars met het doel hen ten koste van de belangen van Sovjet-Oekraine, Sovjet-Witrusland en Sovjet-Litouwen tot territoriale toezeggingen te brengen.
Al deze toestanden dwingen de Sovjet regering te onderkennen dat de huidige regering van Polen, zich op het pad van geheime overeenkomsten met de Hitleriaanse regering bevindt, en met deze daad alle betrekkingen met de UdSSR heeft afgebroken en een vijandige houding heeft aangenomen tegen de Sovjet-Unie.
Als gevolg van het voorgaande heeft de Sovjet regering besloten de betrekkingen met de Poolse regering af te breken.
Ik verzoek u, Heer Ambassadeur, mijn grote Hoogachting in ontvangst te nemen.
Getekend: Molotov.

Op 28 april 1943 volgde de gebruikelijke diplomatieke poging van de Poolse regering om de inhoud van Molotov’s brief in het juiste perspectief te zetten.

Op diplomatiek niveau van alle belanghebbenden landen werd nu druk overleg gepleegd, gevoeligheden in mooie jasjes omkleed en mogelijke afspraken in ontwerp opgesteld.
Op 8 juli 1941 werd door Buitenlandse zaken van de Poolse asielregering te Londen aan Anthony Eden, de Engelse Secretary of Foreign Affairs een notitie overhandigd met daarin de onderhandelvoorwaarden en eisen, en op 12 juli 1941 het ontwerp voor een acceptabele Pools-Sovjet overeenstemming.
Op 14 augustus 1941 werd deze Pools-Sovjet-Russische militaire overeenkomst inclusief een protocol door de belanghebbenden ondertekend en ging onmiddellijk in kracht.

Poolse Brigade.

De uit de vele Goelagkampen en gevangenissen vrijgelaten Poolse krijgsgevangenen en geïnterneerde burgers sloten zich aan bij de reeds op Russisch grondgebied in oprichting zijnde Poolse militaire eenheden.

Het formeren van de Poolse Brigade nam in september 1941 een aanvang in Tatishchew bij Saratov en in Totskoie bij de spoorlijn van Kuibishew naar Tchkalov.
Dagelijks stroomden honderden sterk vermagerde en in slechte lichamelijke toestand verkerende ex-gevangenen binnen en werden opgevangen en ondervraagd door een speciaal ingesteld inlichtingen bureau.

De gevangenen die naar het barre koude noorden waren afgevoerd en daar als slaven in Karaganda, Kamchatka, Magadan en Vorkuta nieuwe spoorwegen moesten aanleggen, wilden niet alleen weten waar hun elders gedeporteerde families waren gebleven, maar konden ook lange lijsten met de namen van kameraden die nog niet waren vrijgelaten tonen en van hen die waren omgekomen.

Door het bureau werd aan allen gevraagd of hen iets bekend was over de gevangenen uit de kampen Starobielsk, Kazielsk en Ostaskov.
Behalve enige geruchten wist men niets zinnigs mede te delen.
Het Poolse Hoofdkwartier kwam al gauw tot de conclusie dat nagenoeg alle officieren waaronder velen van de Generale Staf, waarvan men wist dat zij tijdens de september aanval van de Sovjets door hen gevangen waren genomen, spoorloos waren.

Bij alle in aanmerking komende Russische instanties werd navraag gedaan maar de antwoorden waren niet bemoedigend, ronduit vaag en ontwijkend.
Ook op hoger niveau werden vragen gesteld en druk uitgeoefend, zelfs een directe ontmoeting tussen de Poolse Generaals Sikorsky en Anders met dictator Stalin, die een lijst met meer dan 4500 namen kreeg overhandigd, gaf geen resultaat.

Tijdens deze onderhandelingen liet Generaal V.M. Merkulov, de derde in belangrijkheid na Stalin, zich terloops ontvallen dat het een “ Bolshaya Oshibka” (Grote vergissing) was geweest.
Naderhand kreeg Generaal Anders van een hoge officier van de NKVD in een vertrouwelijk gesprek te horen dat het gebeurde een “Rokovoya Oshibka” (fatale vergissing) was geweest.
Terloopse opmerkingen die bij gebrek aan feitenkennis op dat moment niet op hun ware betekenis konden worden opgevat.
Geopperd werd ook dat de gevangenen waren ontsnapt naar Mantsjoerije, wat gezien de afstand en reismogelijkheden in die tijd een absurditeit was.

Op elke indringend gestelde vraag naar het verblijf van de Poolse officieren, dringend nodig voor de in oprichting zijnde Poolse Brigade, werden alleen onlogische, ontwijkende en leugenachtige antwoorden gegeven.
De Poolse argwaan groeide meer en meer.

Ambassadeur Kot die naar Moskou was gestuurd, kreeg tijdens zijn meervoudige gesprekken met Mr. Andrei Vyshinski, een Plaatsvervangend Commissaris van Sovjet Buitenlandse Zaken, zelfs de verzekering dat alle officieren waren vrijgelaten en naar Polen waren teruggekeerd.
Op instructie van het Poolse Hoofdkwartier werd toen door het Poolse verzet in het door de Duitsers bezette deel van Polen een zoektocht gehouden, ook in concentratiekampen.
Het resultaat bleef hetzelfde. De circa 20.000 door de Sovjets krijgsgevangen genomen officieren uit de kampen Kozielsk, Ostashkov en Starobielsk waren en bleven spoorloos.

Gruwelijke vondst.

Tijdens de zeer voorspoedige Duitse opmars in 1941 werd ook Smolensk en omgeving ingenomen en bezet met garnizoenstroepen.
Na geruime tijd, begin 1943, vernamen Duitse militairen van enkele Gniedovo dorpelingen het gerucht dat in het nabij gelegen bos veel Poolse militairen waren gedood.
Duitse grondigheid eigen werd begin februari 1943 in het betreffende bos een provisorische opgraving uitgevoerd in een duidelijk door mensenhanden veroorzaakte onnatuurlijke verhoging in het bos beplant met jonge dennenboompjes.

Het gerucht veranderde in gruwelijke realiteit door de vondst van lijken in Pools militair uniform.
Voor een voorlopig forensisch medisch en criminologisch onderzoek werd Prof. Dr Gerhard Buhtz van de universiteit te Breslau (Wroclaw) en specialist in dergelijke zaken aangezocht om rapport uit te brengen over de gruwelijke vondst.
Na het uitvoeren van 13 opgravingen en onderzoek van de lichamen kwam hij tot de conclusie dat de geruchten op waarheid berusten.
Vanwege het zeer koude weer en de bevroren grond werd een verdere opgraving uitgesteld.
Bij een meer uitgebreide navraag in de omringende dorpen werd speciaal over de “Geitenheuvel” informatie verkregen van Kusma Godonov, Ivan Krivozertsev en Michal Shigulov.

Bij allen was het bekend dat in het bos al vanaf 1910 executies werden uitgevoerd door de Cheka, later vervangen door de GPU en vervolgens opgevolgd door de NKVD of na een veroordeling door de beruchte Commissie van Drie uit de jaren vanaf 1925. In 1931 was het terrein afgesloten en waren ” Streng Verboden Toegang” borden geplaatst, terwijl in 1940 bewaking volgde door wachtposten met politiehonden. Voor de wachtposten en diegene die de executies uitvoerden was een rusthuis, een zgn. dacha aanwezig, vlak bij een bocht in de rivier de Dnjepr.

Boswachter Parfeon Kisselev die op korte afstand woonde van de gruwelplek was getuige geweest van het graven der grote kuilen.
In de lente van 1940 zag hij dagelijks drie tot vier bussen met gevangenen naar het bos rijden en kort daarna hoorde hij vanuit zijn woning schoten en geschreeuw.
In 1942, het gebied was inmiddels door Duitse troepen bezet, kwamen bij hem op eigen initiatief Poolse werklui die verplicht voor het Duitse leger moesten werken en vroegen hem naar de plek waar Poolse officieren waren begraven en leenden van hem een schop.

Later vertelden zij dat zij de lijken van Poolse officieren hadden gevonden.
Omdat hun legeronderdeel verplaatst werd konden zij niet meer verder zoeken.
Matthiew Zakharov, Gregory Silvestrov, Ivan Andreyev, konden ook de gebeurtenissen in de lentemaanden maart en april 1940 vertellen die zij op de stations Smolensk en Gniedovo hadden gezien van het vervoer in gevangenenwagons en het uitladen van de gevangenen door Sovjet Russische eenheden.

Alle getuigenissen werden nauwkeurig genoteerd, van de getuigen foto’s gemaakt, de stukken gewaarmerkt en door hen ondertekend waarna deze dossiers werden toegevoegd aan de uitgebreide voortgangsrapportage door Kriminalsecretär Ludwig Voss van de “Geheime Feld Polizei”. Het uiteindelijke rapport besloeg 330 pagina’s.

Internationaal onderzoek.

Behalve de ingeschakelde Technische Commissie van het Poolse Rode Kruis (TC-PRC) onder leiding van Dr Wodziński werd, om de opgraving voor iedereen open, duidelijk en neutraal te laten verlopen, gestreefd naar deelname van een internationaal als deskundig erkende commissie van patholoog anatomen en gerechtsartsen.

Daartoe moest toestemming gegeven worden door de regeringen der direct betrokken landen, dus Polen, Sovjet Rusland en Duitsland. Alleen de Russen en dus ook het Russische Rode kruis weigerden bij herhaling om mee te werken.

Ook het in Zwitserland gevestigde Internationale Rode Kruis wilde na beraadslaging om reglementaire redenen geen medewerking verlenen.
Negen (9) verschillende landen werden nu op verzoek en na duidelijke afspraken op basis van vrijwilligheid twaalf (12) deskundigen ter beschikking gesteld.
Hierbij was ook de als felle anti - nazi bekend staande Zwitserse deskundige van de Universiteit van Genève, Prof. Dr. François Naville gespecialiseerd in forensische geneeskunde en criminologie.

Van Nederlandse zijde was afgevaardigd de rector-magnificus van de Rijksuniversiteit van Groningen Prof. Dr. H.M. de Burlet, hoogleraar aan de faculteit der geneeskunde met als specialiteit anatomie en embryologie.
Als waarnemer voor het Hoofd der Franse Gouvernement was aanwezig medisch inspecteur Costedoat.

Op buitengewoon bevel van het “Oberkommando der Wehrmacht” werd op 29 maart 1943 opnieuw begonnen aan de meer uitgebreide opgraving door leden van een daarin gespecialiseerd onderdeel van het Duitse leger en de hulp van bewoners van omliggende dorpen.
De Poolse TC-PRC kon nu onder deskundig forensisch toezicht van Prof. Dr. G. Buhtz beginnen met het identificeren van hun landgenoten.

De na enige tijd gearriveerde Internationale Speciale Medische Commissie was volkomen vrij in hun doen en laten, konden zich overal vrij bewegen, werd op geen enkele wijze door de Duitsers beïnvloed of gehinderd en konden beschikken over alle faciliteiten die zij nodig hadden.
Het forensisch onderzoek door deze specialisten spitste zich, behalve op de doodsoorzaak, vooral toe op de cruciale vraag over het tijdstip van overlijden.

Daarover kon het voordien verrichte langdurig specialistisch onderzoek door de Hongaarse Professor aan de Universiteit van Boedapest, M.D. Orsόs, specialist in forensisch medisch en criminologisch onderzoek eenduidig uitsluitsel geven.
Deze geleerde had na veel studie vastgesteld dat zich bij lijken die drie (3) jaar of langer begraven waren geweest een gelaagde korst om de tot slappe kleiachtig verworden hersenen had gevormd.
Bij een korter verblijf in de grond, dus minder dan drie jaar was dit nooit het geval.
Bij de bespreking van medische details in tegenwoordigheid van Duitse deskundigen had de commissie altijd het recht van de beslissende eindconclusie.
Ook werden diverse, in officierskampen gevangen zittende Britse, Canadese en Amerikaanse geallieerde officieren, in de gelegenheid gesteld om de opgravingen bij te wonen, kennis te nemen van de gang van zaken, vragen stellen en alle bewijsstukken die op de lichamen waren gevonden te beoordelen.

Één van hen, de Amerikaan Lt.-Col. John H. Van Vliet die samen met Captain Donald B. Stewart de opgravingen had bijgewoond schreef onmiddellijk na zijn bevrijding uit het kamp een uitgebreid rapport en deed dit aan zijn superieur Generaal Birrell toekomen. Na kennisname door deze kreeg Lt.-Col. J.H. Van Vliet de strikte opdracht hierover te zwijgen en het rapport verdween spoorloos.

Op 3 juni 1943 werd door de Duitse gezondheidsdienst, vanwege de hitte de stank en de vliegen, de verdere opgraving en identificatie stop gezet en op 7 juni officieel beëindigd.

De leden van de Internationale Medische Commissie hadden naar keuze op enige honderden lichamen autopsie uitgevoerd.
Er waren tot dan 4253 lichamen opgegraven waarvan 2914 definitief konden worden geïdentificeerd.

Dicht bij de plek van de 7 geopende massagraven vond men op 1 juni nog een massagraf dat na een verkennende opgraving eveneens Poolse officieren bevatte.
Aan de andere kant van de bosweg had men vier massagraven ontdekt die na een kort nader onderzoek de lichamen van Russische mannen en vrouwen bevatten gekleed in zowel winter- als zomerburgerkleding. Zij allen waren eveneens met een nekschot om het leven gebracht.
Deze hoogstwaarschijnlijk politieke gevangenen verkeerden in verschillende stadia van ontbinding, allen duidelijk vallend ruim voor 1940.

De lichamen van de Poolse officieren werden in 6 nieuwe graven opnieuw ter aarde gelegd.
Twee generaals kregen aparte graven.
Dr Wodziński uit Krakau, als vertegenwoordiger van het Poolse Rode kruis, kreeg nu de verantwoordelijkheid over de lichamen, de verdere identificatie en de nog uit te voeren opgravingen.

Na veel discussies op hun vakgebieden werd nu het eindrapport samengesteld en zonder beïnvloeding van Duitse zijde vrijwillig door alle twaalf commissieleden ondertekend.

De bevolking van Polen werd door de Duitse persdienst via de media ingelicht over de bevindingen.
Een lijst met namen van de vermoorde officieren werd daarbij ook gepubliceerd.
De nabestaande van hen hadden nu zekerheid, voor de anderen bleef de twijfel over het lot van hun geliefden.
In het door de Sovjets bezette deel van Polen mocht niet over Katyn gepraat worden.
De officiersweduwen daar kregen geen pensioen omdat er geen officiële vermissing gemeld stond.
Zij werden vervolgd, kregen geen werk of reisvergunningen.
In de bezette landen waar het bekende blad “Signal” verscheen, stonden de namen van alle 12 doktoren die het onderzoek te Katyn hadden gedaan, alsook het door hen ondertekende document.
De in de illegaliteit levende communisten konden daarmee plannen beramen om wraak te nemen.


Voor de Bulgaarse Dr. Marko Antonow Markov zou dit ondertekenen in februari 1945 in het door de Sovjets bezette Bulgarije nog leiden tot een showproces voor een “Volksgerecht”, een serie door de Sovjets als “Vaderlandse Front” geïnitieerde processen.
De aanklacht was dat hij had samengewerkt met de Duitsers en meegewerkt had aan de “Provocatie van Katyn”.
De doodstraf hing boven zijn hoofd en dat besefte hij zich terdege.
Nadat hij zich schuldig had verklaard werd de aanklacht ingetrokken.
We zien de gehersenspoelde en omgedraaide Markov weer terug in het Neurenbergse proces met zijn beschuldigingen aan het Duitse adres. De andere aangeklaagden die terzelfder tijd in het showproces terecht stonden werden allen wel veroordeeld.

Ook de Zwitserse deskundige van de Universiteit van Genève, Prof. Dr. François Naville kreeg een proces aan zijn achtenswaardige broek gesmeerd.
Nu in oktober 1947 op initiatief van de Zwitserse Communistische Partij.
Zij hadden een aanklacht ingediend bij het “Grand Conseil” (de Grote Raad) van het Kanton Genève. Weer was de aanklacht deelname aan de “Provocatie van Katyn”.
Zij eisten zijn ontslag, tenzij hij de vaststellingen en de juistheid van de door 12 commissieleden ondertekende verklaring ontkende.
In alle waardigheid legde Prof. Naville voor het Hoogste gerechtshof rekenschap af over zijn handelen en medisch standpunt.
Op 17 januari 1948 accepteerde het hof deze verklaring en stelde in haar oordeel vast: “Professor Naville heeft in volle overeenstemming met de medische ethiek en de grondbeginselen van eer gehandeld en zijn voor het gerecht afgelegde verklaring verduidelijkt het besluit dat door de medische commissie in 1943 genomen werd.”

De aanklacht door de Zwitserse Communisten werd afgewezen en Prof. Naville vrijgesproken.
De Zwitserse pers vond deze uitspraak waardig als een “Overwinning der Gerechtigheid” ten opzichte van de “Onhoudbare verdachtmakingen van de door Moskou gemanipuleerde communisten”.

Vielen er bij de aanklachten tegen Dr Markov en Prof. Naville geen doden te betreuren, in “Het geval Martini” liep dat anders.
Deze officier van justitie in Krakau deed op eigen houtje onderzoek, had ook de naam ontdekt van de NKWD officier, Borjanow, die de leiding had van de moordenaarstroep en publiceerde daarover.
Deze openbaring werd zijn dood.
Op 12 maart 1946 werd hij ’s nachts in zijn krakauer woning door twee leden van de “Vereniging voor Pools-Sowjetse vriendschap” vermoord.

De lange arm van Sovjet vergelding was wel kenbaar in het geval van de Belgische arts Reimond Speleers uit Gent, ook een van de 12 Katyn artsen.
Die werd in 1947 door de lokale communisten beschuldigt van samenwerking met de Duitsers, hoewel hij geen nazi was of gecollaboreerd had.
Het oordeel van het communistisch beïnvloede Hof was 20 jaar gevangenisstraf.
In 1951 stierf hij eveneens in het gevang.
Bij zijn arrestatie werd zij huis meteen geheel ontruimd, zijn administratie waaronder alle rapporten, foto’s en Katyn aantekeningen verdwenen spoorloos.
Edit Mod: Foutieve vermelding,zie verder voor meer uitleg

Voor de Deense verzetsman Dr Tramsen was het doel van zijn reis naar Katyn niet louter het medisch onderzoek.
Hij kreeg van het Deense verzet de opdracht om tijdens de tussenlanding in Berlijn een geheime ontmoeting te hebben op een bepaald adres.
Daar kreeg hij, na het afgesproken teken, een pakketje ter grootte van een sigarendoos in zijn handen gedrukt.

Tijdens zijn onderzoek had hij ook een schedel apart gehouden om als bewijsmateriaal mee te nemen naar Denemarken plus alle notities die hij gemaakt had.
Na het onderzoek en gereedmaken voor de thuisreis stopte hij het geheimzinnig pakketje onder de schedel die als camouflage moest dienen bij een eventuele douanecontrole.

Eerst geruime tijd na terugkomst in Denemarken vernam hij het belang van de inhoud van het geheimzinnig pakketje.
Technische details over de stuwdammen die naderhand vernield werden met die stuiterbommen.
De schedel kwam terecht in het Deense Forensisch Instituut waar men niet goed wist wat ermee te doen en vond uiteindelijk een plaatsje in de kelder.
Eerst later werd bekend aan wie de schedel had toebehoord.

Het verdere leven van Dr Tramsen stond nagenoeg geheel in het teken van Katyn.
Behalve zijn angst voor de lange arm van de NKWD, ook zijn gehoor geven, in 1948, aan het verzoek van de USA om in een hoorzitting voor het Congres zijn Katyn ervaringen te vertellen, alsook zijn optreden in 1962 voor Radio Free Europee beheerste zijn denken.
Zijn dochter die in Parijs muziek studeerde, daar een Poolse componist ontmoette en besloot om in Warschau samen met hem door het leven te gaan, verongelukte al spoedig door een onverklaarbaar mysterieus ongeluk.
Dr Tramsen vermoedde samenhang met Katyn, was een gebroken man en stierf kort daarna.


di nov 04, 2014 4:20 pm
Eisbein
Bericht Katyn 3
MASSAMOORD in KOZY GORY.
De “Geitenheuvel” in het Bos van KATYN.



Rust in Vrede ! Welke ?

Alle massagraven bevatte, zonder enige uitzondering, de lichamen van Poolse officieren.
Alle uniformen waren goed passend, de onderkleding was ordelijk dichtgeknoopt en vaak van eigendomsmerken voorzien.
Nagenoeg allen droegen een winterse overjas waarvan de kraag was opgeslagen.
De laarzen waren duidelijk van Poolse snit en maaksel en in de schachten zat soms papiergeld en/of sieraden verborgen.
Ter identificatie werd gebruik gemaakt van de op de lichamen gevonden zakboekjes, dagboeken, kalenders, familiefoto’s, notities, militaire ordetekens, certificaten en persoonlijke bezittingen zoals sigarettenkokers met inscripties, vulpennen, tabakszakjes, pijpen, etc..
Ringen, op een enkeling na, waren bij allen afwezig.
De notities in de zakboekjes en dagboeken stopten tussen de datums 6 en 20 april 1940.
De uiterste datum van één van de Russische kranten, eveneens in de kleding gevonden, was 22 april 1940.

Dus data liggend voor 22 juni 1941, het begin van Operatie Barbarossa.
Voor de administratieve verwerking, nader onderzoek door derden of familieleden en om de nabestaanden te kunnen verwittigen, werden rapporten opgemaakt en lijsten samengesteld.
Elk lijk en de bijbehorende papieren kregen een uniek nummer met vermelding van de aangetroffen gegevens als rang, legeronderdeel, eventueel een familienaam en de andere gezinsgegevens, opgaaf van de op hen gevonden zaken en de staat waarin het lijk verkeerde.

Bij velen waren de handen op hun rug met eenzelfde knoopwijze samengebonden met stukken touw van opvallend gelijke lengte en / of was de mond dichtgestopt met een prop zaagsel, schijnbaar om het schreeuwen te stoppen.

Allen waren gedood door een nekschot en velen hadden wonden in de rug van bajonetsteken.
Op een oppervlakte van ongeveer 480 vierkante meter werden in totaal 7 massagraven geopend, liggend aan één zijde van de weg die leidde naar het NKVD-rusthuis (Dacha) bij de bocht in de Dnjepr.

De diepte van de graven varieerden van 1.85 m. tot 3.40 m. afhankelijk van de bodemgesteldheid.
Gemiddeld lagen in een graf 500 tot 600 stoffelijke overschotten.
In de graven nr. 1, 2 en 4 lagen de lichamen ordelijk laag op laag en keurig naast elkaar als sardines in een blikje. In de andere vier graven lagen de lijken wanordelijk door en over elkaar.
Deze verschillende situaties in de graven riep vragen op over de feitelijke plaats van de executies.
De gehele situatie gaf niet het beeld van een uit de hand gelopen wilde actie maar van een zorgvuldig georganiseerde operatie verordonneerd en geleid van bovenuit de Sovjet staatshiërarchie.

Hier spricht die Deutsche Rundfunk.

Toen op 13 april 1943 in een Duitse radio nieuwsuitzending de ontdekking van de massagraven met de toen gebruikelijke schetterende trompetmuziek en verdere propagandistische bombarie bekend werd gemaakt, vielen op het Poolse Hoofdkwartier en bij de andere regeringsvertegenwoordigers te Londen de vraagstukjes van de puzzel op zijn plaats.

In de bezette landen werd de melding met ongeloof en scepsis ontvangen, waarbij de in de bioscoop vertoonde beelden van de opgraving tijdens het verplichte UFA / ToBis Journaal wel afschuw opwekte, maar geen verandering bracht in de toen als vanzelf sprekende opvatting wie hiervoor verantwoordelijk was.

De Duitse Minister van Propaganda Dr. Joseph Goebbels had reeds een te roemruchte naam verworven als vakman eerste klas in de kunst der misleiding en bedrog.
De doorsnee burger zag dit als een poging tot het drijven van een wig in de beginnende samenwerking van de geallieerden met een eventuele verzwakking van de militaire situatie die gunstig zou zijn voor de Duitse krijgskansen.

In het journaal nr. 609 van 07-05-1943 werden naast de beelden van ” Spanje herdenkt de bevrijding van het Bolsjewisme”, “ Voorjaars-slalom in Zweden”, “Snelwandel-wedstrijd te Parijs”, “Estlandsche vrijwilligers”, “Van de Atlantische wal”, “Het Duitsch Luchtwapen in het Oosten” ook uitgebreid beelden getoond van “De grafheuvels van Katyn”.
Ook nu nog, bij het opnieuw kritisch bekijken en inleven van deze filmopname, vraagt men zich af hoe slachtoffers en daders zich gevoeld moeten hebben bij de directe lichamelijke beroering tijdens deze handmatige massale slachtpartij, met het pistool schot na schot in het kuiltje aan het eind van de ruggengraat achteraan de schedel.

Smolensk.

Op 25 september 1943 moest de Duitse Wehrmacht Smolensk opgeven.
Vrijwel onmiddellijk gingen de Sovjets over tot het opruimen van sporen die de Sovjets aanwezen als daders.

Daartoe werd ingesteld een “Buitengewone Staatscommissie voor onderzoek en vaststelling van de misdaden, die door de Duits-fascistische indringers en hun Bondgenoten begaan werden.”
Voorzitter was de academicus Burdenko en de medische leiding berustte bij Prof. Dr Viktor Iljitsch Prozerowsky van de Universiteit te Moskou.
Alle leden waren Sovjet Staatsburgers hetgeen inhield, vanwege onmondigheid, dat het eindoordeel al vaststond voordat de onderzoekingen, gestart op 26 september 1943, waren begonnen.
Gedurende circa een week bleef de commissie in het Bos van Katyn. Lieten 925 lijken opgraven uit graf nr. 8 en uit het door de Poolse Technische Commissie (TC-PRC ) aangelegd kerkhof, en verhoorde meer dan 100 inwoners van de omliggende dorpen en gehuchten.

Op 26 januari 1944 werd een omvangrijk rapport door deze Staatscommissie gepresenteerd met de titel “De Waarheid over Katyn”. U begrijpt, de Sovjet Waarheid.
In de psychologische camouflagemethode, zoals vaak in Sovjet rapporten gebezigd, wordt een deel van het verhaal van de tegenstander gebruikt en daarna aangevuld met leugens. Zo ook nu.

Volgens het Sovjet rapport waren de Poolse officieren en manschappen !!! in het voorjaar van 1940 door de Sovjets vanuit de kampen Kozielsk, Starobielsk en Ostaschkow naar het station Gniezdowo vervoert. (En nu komt de aanpassing) Vandaar zijn zij met vrachtauto’s naar drie kampen, de Nr. 1 N.O., de Nr. 2 N.O. en de Nr. 3 N.O. gebracht liggend op een afstand van 25 tot 45 Km westelijk van Smolensk. Daar hebben zij tot juni/juli 1941 aan onderhoud en aanleg van wegen gewerkt. Tijdens het Duitse offensief raakten zij in Duitse handen, maar een groot aantal wist te ontsnappen. Na een grootscheepse jacht kwamen de Polen weer in handen van de Duitsers. In de loop van augustus/september 1941 werden zij met vrachtauto’s en te voet naar het Woud van Katyn gebracht en werden daar neergeschoten. In de winter van 1942/1943 toen de oorlogssituatie voor de Duitsers ongunstig werd, zochten zij toevlucht tot een provocatie door de Sovjets de schuld van het doodden in de schoenen te schuiven. Om tweedracht tussen de Sovjets en de Polen te zaaien werden enige bewoners van Katyn gedwongen valse getuigenissen af te leggen.
Al in maart 1943, dus voordat het vinden van de graven bekend werd gemaakt, hadden de Duitsers met behulp van speciaal uitgezochte Russische krijgsgevangenen in het geheim de graven geopend en onderzoekingen gedaan. Daarbij werden alle documenten, brieven en kranten uit de zakken van de doden gehaald die later gedateerd waren dan april 1940. Na het beëindigen van het werk zijn alle 500 Russische krijgsgevangenen doodgeschoten.

Einde gedeeltelijk opsomming rapport.

Dat er zo ongecontroleerd slecht gelogen wordt in het rapport is vast te stellen aan de hand van de officiële uitspraken, voordien en nadien, van diverse Sovjet functionarissen na vragen over de verblijfplaats van de vermiste officieren.
Ook een zoektocht naar de genoemde kampen Nr. 1/2/3 NO met een grote opnamecapaciteit westelijk van Smolensk heeft tot geen enkel resultaat geleid.
Geen enkel spoor is door de Poolse krijgsgevangenen nagelaten, geen enkele getuigenis door een bewoner over hun aanwezigheid is bekend.
Bovendien was het genoemde gebied in aug/sept 1941 nog frontgebied.

Katyn Monument.

In Warschau op het Powazki kerkhof staat het stenen Katyn-kruis. Een circa 3 meter hoog kruis uit grauw graniet. Dit werd in 1985 in de Solidarnosc-tijd opgericht en op de bijliggende gedenksteen staat (stond) te lezen: “De offers van Katyn”. Spoedig werd dit verwijderd door de SP, de Poolse geheimdienst. Die plaatste een eigen steen met de opschrift: “De offers van het fascisme”.



Ook in 1985 kwam Michael Sergejevitsj Gorbatsjov aan de macht en “Glasnost” deed zijn intrede.
Eerst na de val van het communisme in 1989 kwam er meer informatie vrij over de tot dan verborgen onfrisse NKWD zaken.
Zo ook de beperkte vrijgave van documenten met betrekking tot de waarheid over de “Sovjet moord op de Poolse officieren in het bos van Katyn”.
Spoedig, na de eerste euforie van vrijheid, sloten de archiefkluizen zich weer. De lange arm van de NKWD bleef/blijft lang…… .


Wilt u een en ander checken, lees en zie dan het:
“Amtliche Material zum Massenmord von Katyn.”
Die Wahrheit über Katyn. Hendrik van Bergh.
Video: Bos van Katyn. Duits bioscoopjournaal.
Video: De schedel van Katyn.

Samensteller Eisbein.


di nov 04, 2014 4:32 pm
Moderator
Avatar gebruiker
Jean

Geregistreerd:
vr jul 24, 2009 2:23 pm
Berichten: 1184
Woonplaats: Flanders Fields
Bericht Re: Katyn 1
Citaat:
De lange arm van Sovjet vergelding was wel kenbaar in het geval van de Belgische arts Reimond Speleers uit Gent, ook een van de 12 Katyn artsen.
Die werd in 1947 door de lokale communisten beschuldigt van samenwerking met de Duitsers, hoewel hij geen nazi was of gecollaboreerd had


Speleers was lid van de VNV

Citaat:
De toetreding van Frans Daels, Reimond Speleers en Edgard Delvo was een gevolg van de campagne voor de Volksbeweging.

Van de drie nieuwe vnv-leiders speelde Speleers de kleinste rol. Tijdens de Eerste Wereldoorlog had hij aan de universiteit van Gent een leerstoel in de oogheelkunde aanvaard. Later werd hij nog waarnemend rector. In 1918 week hij uit naar Nederland waar hij zich in Eindhoven als oogarts vestigde. Zonder openlijk aan politiek te doen steunde Speleers van in den beginne het vnv39. In de zomer van 1940 keerde Speleers terug naar Vlaanderen. Met steun van de bezetter bezette hij opnieuw zijn leerstoel aan de Gentse universiteit. Wanneer en door wie Speleers werd aangezocht is niet bekend. Op grond van zijn goede verhouding tot en zijn vriendschap met Elias, mag men aannemen dat Elias intervenieerde. Elias getuigde na de oorlog dat hij als vnv-leider voor belangrijke beslissingen altijd overleg pleegde met Speleers40. Onder Staf De Clercq speelde Speleers geen zichtbare rol. Pas in de loop van 1941 zou Speleers zich vast in Gent vestigen. Voordien pendelde hij tussen Nederland en Vlaanderen. Over zijn politieke opvattingen is weinig bekend. Uit de briefwisseling met Hans Hartwig, een Nederduitser die al voor de oorlog met het vnv in contact stond, blijkt dat Speleers meende dat het vnv zich rechtstreeks tot Hitler moest kunnen wenden om een politieke beslissing te verkrijgen. Hij was ervan overtuigd dat de Führer het Nederlandse karakter van Vlaanderen als ‘Germaanse voorpost’, zou erkennen41. Daarmee zat hij op dezelfde golflengte als Staf De Clercq.

_________________
Ni dieu, ni maitre


di nov 04, 2014 7:24 pm
Profiel
Eisbein
Bericht Re: Katyn 1
Jean.

Mijn info is afkomstig van de Belgische TV en ik neem aan dat die juist is.

Bedankt voor jouw info die staat natuurlijk ergens omschreven en ik zou dat boek of document graag lezen.

Dus bij deze de vraag wat zijn de titels.

Groet.

Eisbein


di nov 04, 2014 9:44 pm
Moderator
Avatar gebruiker
Jean

Geregistreerd:
vr jul 24, 2009 2:23 pm
Berichten: 1184
Woonplaats: Flanders Fields
Bericht Re: Katyn 1
bron: Bruno De Wever, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945 staat ook op het www, net zoals andere tientallen artikels over Speleers.

_________________
Ni dieu, ni maitre


wo nov 05, 2014 12:01 pm
Profiel
Eisbein
Bericht Re: Katyn 1
Jean.

Is het door u uit te voeren het schrappen van het onjuiste tekstdeel "hoewel hij geen nazi was of gecollaboreerd had".

Bij voorbaat dank.

Eisbein.


wo nov 05, 2014 4:03 pm
Moderator
Avatar gebruiker
Jean

Geregistreerd:
vr jul 24, 2009 2:23 pm
Berichten: 1184
Woonplaats: Flanders Fields
Bericht Re: Katyn 1
Ja geen probleem, maar heel de historie rond Speleers is fout. Het was ZEKER geen communistisch gezinde rechtbank , maar een Belgische rechtbank, en die hielden helemaal niet van Flaminganten zoals Speleers was. Hij flirte tijdens wo1 ook met de Duitsers.
Zijn administratie is helemaal niet verdwenen maar tijdens één van de verschillende huiszoekingen meegenomen door de toenmalige Rijkswacht.
Dus als ik die zin moet aanpassen dan moet de rest van de historie ook aangepast worden en dat doe ik niet zonder uw goedkeuring.

_________________
Ni dieu, ni maitre


wo nov 05, 2014 7:49 pm
Profiel
Eisbein
Bericht Re: Katyn 1
Jean.

Ik begrijp uw redenatie.

Het lijkt mij daarom juister om het gehele tekstdeel over Speleers te schrappen.

Het past niet meer in de lijn van de samenstelling als zijn gehele politieke leven vermeld zou worden.

Dat is dan een verhaal apart.

Dus graag het tekstdeel betreffend Speleers schrappen.

Bij voorbaat dank.

Eisbein.


do nov 06, 2014 1:04 pm
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 9 berichten ] 


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 8 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Alle rechten voorbehouden © STIWOT 2000-2012. Privacyverklaring, cookies en disclaimer.

Powered by phpBB © phpBB Group